Het beloofde een geweldige wandeling te worden op de Zandmotor met de dinsdagmiddagploeg.
Het was perfect wandelweer en voor de extra gezelligheid was Mister Dog’s nichtje Kitty – dat behalve paardenmeisje (het komt in de beste families voor) doorgewinterd hondenmeisje is – helemaal vanuit het verre buitenland ingevlogen om met de roedel mee te wandelen. Na de gebruikelijke start rond het duinmeertje ging het met een boog om de Argustoren richting zee. Uiteraard lagen de retrievers er als eerste in. Er werd, samen met wat onbekende honden op het strand, lekker wild gespeeld, zoals we dat graag zien. Totdat… ik Penny ineens heel hard hoorde gillen.
Penny stond op drie poten en keek niet blij. Dat was extra schrikken, Penny heeft namelijk een geschiedenis met problemen en een operatie aan haar meniscus en een hele lange revalidatie. Snel gecontroleerd, er was niets te zien en alles leek op zijn plaats te zitten. Ze piepte ook niet bij het aanraken maar lopen, we hebben het een paar stappen geprobeerd, ging echt niet. Dat werd dus tillen en linea recta terug naar de strandopgang. Bovenaan de strandopgang liet ik alle honden over aan de goede zorgen van Kitty terwijl ik de bus ging halen. De slagboom aan het begin van het duinpad zat gelukkig niet op slot en zo ging het – nood breekt wet – via de kortste weg over het duinpad terug richting Zandmotor. Kitty, Penny en de roedel hadden in middels heel wat bekijks en support.
Onderweg naar Den Haag met de eigenaresse afgesproken elkaar bij de dierenarts te ontmoeten, waar ik Penny kon overdragen (letterlijk) zodat ik de rest van de honden naar huis kon brengen. Penny moet voorlopig rust houden, even geen roedelwandelingen. Het was – pijnlijk maar gelukkig – niet haar meniscus-knie maar ze heeft zich verstapt en haar andere knie verdraaid. We hopen dat ze er snel bovenop is, stilzitten is namelijk niet echt iets voor Penny…
