Misstapje op de Zandmotor

Het beloofde een geweldige wandeling te worden op de Zandmotor met de dinsdagmiddagploeg.

Het was perfect wandelweer en voor de extra gezelligheid was Mister Dog’s nichtje Kitty – dat behalve paardenmeisje (het komt in de beste families voor) doorgewinterd hondenmeisje is – helemaal vanuit het verre buitenland ingevlogen om met de roedel mee te wandelen. Na de gebruikelijke start rond het duinmeertje ging het met een boog om de Argustoren richting zee. Uiteraard lagen de retrievers er als eerste in. Er werd, samen met wat onbekende honden op het strand, lekker wild gespeeld, zoals we dat graag zien. Totdat… ik Penny ineens heel hard hoorde gillen.

Penny stond op drie poten en keek niet blij. Dat was extra schrikken, Penny heeft namelijk een geschiedenis met problemen en een operatie aan haar meniscus en een hele lange revalidatie. Snel gecontroleerd, er was niets te zien en alles leek op zijn plaats te zitten. Ze piepte ook niet bij het aanraken maar lopen, we hebben het een paar stappen geprobeerd, ging echt niet. Dat werd dus tillen en linea recta terug naar de strandopgang. Bovenaan de strandopgang liet ik alle honden over aan de goede zorgen van Kitty terwijl ik de bus ging halen. De slagboom aan het begin van het duinpad zat gelukkig niet op slot en zo ging het – nood breekt wet – via de kortste weg over het duinpad terug richting Zandmotor. Kitty, Penny en de roedel hadden in middels heel wat bekijks en support.

Onderweg naar Den Haag met de eigenaresse afgesproken elkaar bij de dierenarts te ontmoeten, waar ik Penny kon overdragen (letterlijk) zodat ik de rest van de honden naar huis kon brengen. Penny moet voorlopig rust houden, even geen roedelwandelingen. Het was – pijnlijk maar gelukkig – niet haar meniscus-knie maar ze heeft zich verstapt en haar andere knie verdraaid. We hopen dat ze er snel bovenop is, stilzitten is namelijk niet echt iets voor Penny…

Read more “Misstapje op de Zandmotor”

Een onbedoeld lange vrijdag

De ochtendploeg stond met windkracht 7 voor de keuze tussen gezandstraald worden op het strand of vallend hout ontwijken in het bos. Er werd gekozen voor dat laatste. Het werd een gezellige wandeling en alle takken die naar beneden waaiden werden onschadelijk gemaakt door Penny.

De middagploeg beleefde een heel ander avontuur… Het plan was om bij Kijkduin de Zandmotor op te gaan. Na het één voor één aanlijnen en uitladen van iedereen zaten alle honden ineens onder het bloed. Gibson bleek een flinke snee in zijn snuit te hebben waar het bloed echt uit gutste. Dat is uiteraard best wel even schrikken. Met een hand de wond dichtgedrukt met een handdoek en met de andere iedereen achter de bus vastgehaakt en vervolgens Gibson vastgezet bij de schuifdeur waar alle EHBO zaken liggen en ik al snel tot de conclusie kwam dat dit niet viel te verbinden, vooral ook niet omdat Gibson geenszins van plan was mee te werken. Snel handelen, Gibson in de houdgreep, een stapel gaascompressen erop, klittenbandsnuitje strak eromheen, iedereen de bus in duwen (Gibson uiteraard apart in de Royal Suite) en als de wiedeweerga naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Die belde ik alvast vanachter het stuur maar men gaf mij te kennen dat ik op z’n vroegst over vijf kwartier terecht kon. Geen optie dus, gas op de plank en – kleurenblind voor stoplichten – naar mijn eigen dierenarts gescheurd. Daar waren we direct welkom. De wond was door de gaasjes/snuitje constructie gelukkig al gestopt met bloeden en na een grondige schoonmaakbeurt, checkup en injectie met een antibioticum kon meneer thuis worden afgeleverd. Nu moest ik het nog even met de rest gaan goedmaken. Dat deden we op het strand bij het Zwarte Pad waar we ondanks (of dankzij?) de straffe wind als bezeten hebben lopen rennen. Veel later dan normaal maar nog ruim voor het donker was iedereen weer thuis…
Read more “Een onbedoeld lange vrijdag”

Schrikken met Jip

De ochtendploeg vermaakte zich uitstekend in de duinen bij Zwarte Pad. Op de terugweg wist beagle Jip ons echter behoorljk te laten schrikken. Jip kon ineens niet meer lopen, stond in een zeer onnatuurlijke houding en had zijn ledematen niet meer onder controle. Er flitsten een paar scenario’s door mijn hoofd maar op het moment dat hij omviel had het er alle schijn van dat het een epileptische aanval betrof.

Ik liet hem even rustig gaan terwijl ik de rest snel aanlijnde (je weet nooit hoe de andere honden reageren, dit kunnen soms best risicovolle situaties zijn in een groep, gelukkig was iedereen voorzichtig nieuwsgierig, lief en bezorgd). Jip kwam langzaam weer een beetje bij maar zijn motorische coördinatie liet het nog afweten. Het was nog best een eind terug naar de parkeerplaats – we bevonden ons nog voorbij het Puntje, de laatste strandtent richting Wassenaar – en met Jip in mijn jas gerold in mijn armen en nog tien honden aan de lijn probeerde ik snelwandelend door het mulle zand de aandacht te trekken van de bemanning van het KNRM-voertuig dat voorbijreed. Die mannen hadden hun blik uiteraard op zee gericht en reden ons straal voorbij. Gewoon doorklunen dus… Ik wist niet dat een beagle honderd kilo kon wegen en terwijl ik zo snel mogelijk vooruit wilde was Ierse terriër Doutzen het in haar bejaarde eigenwijsheid helemaal niet eens met de situatie en zette zij koppig bokkend letterlijk haar hakken in het zand. Jip woog inmiddels tweehonderd kilo en het Ierse anker leek steeds meer grip te krijgen. Gelukkig kwam langzaam maar zeker de strandopgang in zicht, terwijl het zweet over mijn brillenglazen gutste snelden we omhoog en enkele ogenblikken later reden we al – iets sneller dan toegestaan – richting Dierenkliniek Scheveningen die ik tijdens het rijden van onze komst op de hoogte bracht.

In de dierenkliniek aangekomen moesten we nog heel even wachten en als een wonder ging het bekende witte staartpuntje al kwispelend de lucht in, werd er gretig gebruik gemaakt van de aanwezige waterbak en deed meneer vervolgens een poging de andere aanwezige hond te bestijgen. Kortom; Jip was weer helemaal de oude. In overleg met eigenaar en dierenarts besloot ik hem maar weer mee te nemen. Terug bij de bus werd het frolicje dat op de grond viel toen ik de autosleutel uit mijn zak haalde met een snoekduik sneller dan het geluid gekaapt, dé bekrachtiging dat hij inderdaad weer helemaal ok was. Never a dull moment…

Read more “Schrikken met Jip”