De ochtendploeg draaide – noodgedwongen – een extra lange shift op het strand.
Het centrale thema vanmorgen was namelijk: weglopen! Allereerst hadden we Italiaanse Bergkolos Ollie in ons midden waarvan we ons iedere dinsdag- en donderdagmorgen afvragen waarom we die eigenlijk ook alweer meenemen. Ollie draait geheel zijn eigen programma en het is iedere keer weer spannend of we die tegen het einde van de wandeling weer kunnen vangen. Om dat laatste te vergemakkelijken bungelt er sinds een tijdje een paar meter sleeplijn achter hem aan en dat scheelt stukken!
Sinds deze week is Antiliaanse Boris na lange afwezigheid weer eens in ons midden en die is minstens zo zelfstandig als Ollie. De hele week gaat hij er telkens ver weg vandoor maar kwam hij uiteindelijk iedere keer weer bij de roedel terug. Vandaag niet, meneer verdween het duin in en ergens heel in de verte richting Wassenaar zagen we hem zijn eigen feestje bouwen. Tijd voor actie dus. Eerst moest ik even Ollie zien te vangen die precies de andere kant uit zijn ding aan het doen was. Dat lukte sneller dan gehoopt. Nu Boris nog. Na heel lang roepen en wachten zag ik geen andere oplossing dan de hele club aan een paal vast te maken en door het duin richting Wassenaar te snellen. Het duurde even maar opeens stond ik vlak boven hem en was hij zo overrompeld dat hij zich gedwee liet aanlijnen. Pfew! Die loopt dus voorlopig ook maar even aan een sleeplijntje…
De roedel mocht als beloning voor het brave wachten nog even een bonusrondje zwemmen en daarna ging het aangelijnd terug richting strandopgang. halverwege kwamen ons twee honden en een tennisbal tegemoet waar we met een grote boog omheen dachten te trekken. Helaas, honden en tennisbal kwamen recht onze aangelijnde formatie ingevlogen. In het tumult zag Roka kans uit zijn halsband te schieten en wég was hij. Ik zette het met de rest op een lopen naar de dichtsbijzijnde vlaggenmast van de KNRM en terwijl de hele bende wederom geduldig aan de vlaggenmast stond te wachten ging ik achter Roka aan die inmiddels midden op een zandbank stond. Zodra hij mij aan zag komen rende hij helemaal naar het eind van de zandbank maar omdat hij geen zwemmer is was dat geen hele slimme move van hem. Ik dreef hem het water in en bij de eerste golf gaf hij zich gewonnen en kon ik hem aan zijn tuig uit het water plukken. Pfew! Dubbel aangelijnd ging het terug naar de vlaggenmast en – inmiddels ver in blessuretijd – direct door richting bus. Het voelde best goed om, na het inladen van de laatste hond, de schuifdeur van de bus te sluiten. Klaar. Pfew!