We waagden vanmorgen toch maar de gok om het Zwarte Pad te verkennen, temeer daar er via het Zoekteam Vermiste Honden een bericht langskwam dat daar een labrador in totale paniek naar zijn baas liep te zoeken.
Het achterste gedeelte van het parkeerterrein bleek nog afgesloten ivm het afbreken van de strandtenten. Dat betekende dus dat we een strandopgang eerder naar beneden moesten. De ochtendploeg vond dat best spannend en er heerste een algehele staat van opwinding. Onderweg kwamen we een strandbekende tegen die kon bevestigen dat er iemand naar zijn labrador op zoek was. Zij had ook een goede beschrijving van de man en zijn andere hond.
Op weg naar de vloedlijn spotten we de man die we de goede kant op konden sturen en op zicht en via de appgroep volgden we de goede afloop en hereniging van baas en hond in de verte.
Inmiddels waren we bij de vloedlijn en gingen de honden, die amper te houden waren, een voor een los. Er werd direct simultaan gepoept en terwijl ik met de helft van de honden nog aan de lijn de boel van de andere helft liep op te ruimen vond een niet nader te noemen Italiaanse bergkolos het wel tijd worden om de zee in te duiken. Hij zat echter nog wel aan de lijn. Op volle kracht ging het achter mij langs richting zee. Hierbij werden behalve mijn beide benen ook enkele honden ingesnoerd in de lijn. Roka zag in de paniek kans om uit zijn halsband te schieten (en zelfs het karabijnhaakje waarmee zijn halsband aan zijn tuig zat kapot te trekken) en was er meteen vandoor. En als Roka er vandoor is is Roka er vandoor!
Ik liet het maar even gaan en maakte de rest van de honden los. Uiteraard niet de bergschavuit, die laten we namelijk iedere wandeling gecontroleerd met zes meter sleeplijn achter hem aan weglopen om vervolgens altijd weer alles uit de kast te moeten halen om hem weer te vangen. Dat konden we er nu even niet bij hebben.
Roka vermaakte zich ondertussen opperbest met de rest van de honden maar ging er na verloop van tijd toch echt ver vandoor.
Tijd voor actie. Ik lijnde alle honden maar weer aan om ze aan een strandpaal vast te zetten en zette de achtervolging op Roka in. Die liet zich ditmaal niet foppen en hield gepaste afstand. Nadat we eerst terug richting strandopgang waren gegaan draaide meneer zich plots om en ging met grote snelheid richting Wassenaar. Ik er met piepende longen achteraan…
Door een stukje af te snijden kwam ik weer bij hem in de buurt en kon hem een beetje de pas afsnijden. Op een sukkeldrafje ging hij weer terug richting Scheveningen. Dit spelletje schoot niet op en ik verzon iets ter plekke iets raars; Ik riep heel hard naar het lege stuk strand de namen van de katten waar hij mee samen leeft. Hij draaide zich geschokt om en tuurde met een verbaasde blik naar het lege strand. Ik riep ze nog een keer en nu werd ik heel verbaasd aangekeken. Ik rende roepend naar het lege stuk strand en binnen twee seconden liep hij naast me. Nog een seconde later zat hij aan de lijn. Pfew. Snel wisten we ons weer bij de rest te voegen en ging het, met iedereen nog aan de lijn, terug naar de bus.
Om het noodlot te tarten bezocht ook de middagploeg het Zwarte Pad, maar die maakte er van begin tot eind een groot feest van. Die ochtend waren we zo weer vergeten!
Twee filmpjes:
Read more “Een half gelukte en een volledig geslaagde strandwandeling op donderdag”
