Maandagmorgen, zon, zee & zand (en een parkeerprobleempje plus een weerbarstige husky)

Vanmorgen gingen we met een gezellig grote ochtendploeg naar het Zwarte Pad voor een goede strandwandeling.

Als altijd ging het heen over het strand en door de branding en terug door de duinen om droog te lopen. Op de terugweg bedacht ik me plotseling dat mijn portemonnee nog thuis lag. Omdat de parkeerautomaat geen frolicjes accepteert voorzag ik toch een klein probleempje straks bij het verlaten van het parkeerterrein.

Gelukkig liep collega Marian (de Uitlaatjuf) verderop op het strand dus ik belde haar om te vragen of zij zo vriendelijk zou willen zijn ons parkeerkaartje voor te schieten. Helaas nam zij niet op en las ze ook haar appjes niet. Ondertussen zagen we haar in de verte de strandopgang naderen…

Tijd om iedereen aan te lijnen en het op een lopen te zetten richting parkeerplaats! Dat aanlijnen ging reuze vlot totdat onze siberische diva Hachi aan de beurt was, die vond dat ze daar dus nog lang niet aan toe was, het was tenslotte maandagmorgen en een beetje husky is dan op zijn minst – in alfabetische volgorde – bokkig, dwars, eigenwijs, halsstarrig, hardhoofdig, koppig, obstinaat, onbuigzaam, onverzettelijk, steilorig, stijfkoppig, stug en weerbarstig!

Ik zette het maar met de rest op een hollen in de veronderstelling dat Hachi ons wel zou volgen. Helaas. Madame had eerst nog een bezoekje aan de strandtent op het programma staan. Vervolgens moest ze ook nog een heel stuk terug op het strand omdat we nog ergens aan de horizon vergeten waren paardenpoep op te ruimen. De tijd drong en we zetten het – dan maar zonder Hachi – op een holletje richting parkeerplaats. Wonder boven wonder kwam er op het laatste stuk ineens toch een husky achter ons aangehold. Nét op tijd kwamen we op de parkeerplaats aan waar we de Uitlaatjuf op de valreep troffen en bereid vonden ons uit de brand te helpen. Pfew!