Nadat we vanmorgen tegelijk met de Uitlaatjuf van de parkeerplaats bij het strand wegreden kwamen we er nu weer tegelijk aan.
Omdat het vrij stil was op het strand besloten we daar wat aan te doen en gezellig een stuk samen te lopen. Dat werkte meteen; van stilte was namelijk absoluut geen sprake meer. Wederzijdse druktemakers vonden elkaar direct en het werd een grote onstuimige bende op het strand die non-stop bleef rennen en spelen. Heerlijk!
Omdat iedereen zo ontzettend aan het rennen was leek het me verstandig ietsje eerder van het strand te gaan omdat anderhalf uur over het strand racen wellicht iets teveel van het goede zou zijn zo vlak na het luie weekend. Terwijl we omkeerden om weer richting parkeerplaats te lopen bleef labrador Luna achter om iets ranzigs naar binnen te werken langs de vloedlijn.
Aan mijn roepen en fluiten werd geen gehoor gegeven. Dit is overigens niets nieuws in het geval van Luna, ik vraag mij weleens af of zij misschien een beetje doof is, misschien een beetje zwakbegaafd is of van allebei een beetje. Contact maken is soms onmogelijk, als er bijvoorbeeld iets lekkers wordt uitgedeeld zit iedereen heel braaf in een kringetje om mij heen terwijl Luna geheel op haar eigen planeet hele andere dingen loopt te doen om ons heen. Ik krijg dan alleen contact door haar even aan te tikken en dan zit ze meteen braaf klaar voor het lekkers. Enfin, we dwalen af maar dat deed Luna helaas uiteindelijk ook:
Omdat mijn roepen niet hielp probeerde de Uitlaatjuf het even met haar zoetgevooisde hondenlokstem. Geen resultaat. We liepen maar met de dubbele roedel terug om haar te halen. Op dat moment leek zij wakker te worden uit haar eetroes en rende zij keihard de verkeerde kant uit, richting Wassenaar. Wij er rennend achteraan, onderwijl types die in zo’n geval niet vrijwillig meerennen aanlijnend (Pacha bijvoorbeeld die als we eenmaal richting bus gaan echt niet weer omkeert omdat hij in gedachten alweer lekker thuis op de bank ligt). Luna stopte niet, in volle vaart bleef ze maar rennen, rennen, rennen. Even bleef ze in de verte staan dralen bij mensen die op het strand liepen om toch maar weer door te rennen, een paar rondjes rond een schelpenvisserstractor te rennen en weer door richting Wassenaar. Ineens kwam ze weer teruggerend en maakte rondjes rond de mensen die ze eerder was tegengekomen. We waren die mensen inmiddels binnen schreeuwafstand genaderd en het werd hen duidelijk dat Luna bij ons hoorde. Na lang tevergeefs proberen haar onze kant op te sturen rende een van de twee dan maar met Luna op zijn hielen onze kant uit waarop de Uitlaatjuf haar bij haar kladden kon grijpen. Pfew!
Nu moesten we het hele eind nog terug richting parkeerplaats. Als wederdienst voor de redding van vanmorgen was ik nu aan de beurt de parkeerkaartjes te betalen. Die pakten helaas ietsje duurder uit dan vanmorgen…