De ochtendploeg ging in een behoorlijk mistige setting aan de slag op het strand bij Zwarte Pad, Scheveningen. De middagploeg had een paar meter meer zicht – maar het bleef mistig – en werkte zich in het zweet op het strand van Kijkduin en de Zandmotor.
Zonnige maandag op het strand
Hoewel ik redelijk druk was met het managen van lijntrekkers, mensenpoepincidentjes, opstootjes, schranspartijen, jachttaferelen, ballenpikkers, aanblafferterriërs, opspringers en achterblijvers voelde het toch nauwelijks als werken vandaag. Wat een beetje zon al niet kan doen…
Vrijdag
De ochtendploeg maakte een veel te lange strandwandeling bij het Zwarte Pad. Zo lang zelfs dat de btw op het parkeerkaartje met gemak een take-away cappuccino mét kano had gedekt, ware het niet dat de bonnetjesprinter van de parkeerautomaat defect was…
De middagploeg wandelde misschien niet zo lang maar wel tweemaal zo intensief. Sowieso al vanwege het aantal hoog-energetische types in ons midden en nog meer omdat we de hele wandeling met de wilde bende van collega Evelien optrokken. Ik denk dat de honden samen al gauw 17.000 km hebben gerend (uit mijn blote hoofd is dat ca 1.000 km per hond).
Dikke mist op donderdag
Dachten we dat het gisteren mistig was…
Gewapend met kompas en gps maakte de ochtendploeg er een groot avontuur van. Wandelend in onze eigen kleine grijze wereld wisten we gelukkig perfect getimed toch de strandopgang weer terug te vinden.
De middagploeg had boxer Singi te gast. Die kwam gezellig proefwandelen omdat ze in februari een weekje te gast zal zijn in de middagploeg. Behalve wat kleine overtredinkjes als het uit mijn handen koppen van mijn telefoon en net een keertje te vaak die grote platte neus in het voertasje proberen te frommelen ging dat hartstikke goed; Singi is geslaagd voor de proefwandeling, die zien we in februari weer terug!
Read more “Dikke mist op donderdag”
Woensdagmiddag in de mist
De middagploeg ging voor een bijzonder fijn rondje Zandmotor naar Monster.
Ook ditmaal werden we vergezeld door herder Sjef en zijn baas. Sjef was – waarschijnlijk mede door het mooie weer – tot over zijn oren verliefd op onze mooie oude Grace maar die liefde bleef helaas onbeantwoord. Op niet mis te verstane wijze (laat dat maar aan een Española over) wist zij hem duidelijk te maken dat hij zich geen illusies hoefde te maken. Gelukkig was er in de roedel behoorlijk wat actie gaande om hem af te leiden van zijn verdriet; de boxers, dobermanns, bennies en brammen vlogen aan alle kanten over de Zandmotor en een en ander ontaarde gelukkig toch nog in een groot renfestijn. De tweede geweldige wandeling van vandaag was een feit!
Woensdagmorgen in de mist
De ochtendploeg had een strandwandeling bij het Zwarte Pad op het programma staan. Omdat er een weimaraner alvast in de bus had gepoept (scheelde mooi weer een paar keer oprapen op het strand) moest er eerst een en ander worden schoongemaakt en ontsmet voordat we van start gingen.
We wandelden met een stevige pas langs de vloedlijn, even fijn kilometers maken. Onderweg genoten we van de sprookjesachtige setting van het mistige duinlandschap terwijl de zon haar best deed de wandeling zo aangenaam mogelijk te maken. Toen we in opperbeste stemming de terugweg inzetten mocht zelfs de husky los en die stelde ons niet teleur en deed gezellig met ons mee. Weimaraner probeerde daarentegen alle grote jongens tegen zich in het harnas te jagen door hen om de haverklap op de rug te springen. tevergeefs, men was in een te goede bui om zich hierdoor te laten irriteren. Dat vroeg blijkbaar om zwaardere middelen; na een goede aanloop sprong hij dan maar in volle vaart bij een bejaarde mevrouw op haar rug. Even dachten we dat mevrouw erin zou blijven. Ik informeerde, na het aanbieden van een nederig excuus, of het goed ging met haar maar zij kon me alleen maar verstomd aanstaren. Nadat ze het zand van haar jas geveegd had bewoog ze voorzichtig weer en zette een paar stappen, gelukkig, ze deed het nog!
Met dubbel-aangelijnde weimaraner maakte ik terwijl we terugliepen naar de parkeerplaats op mijn telefoon alvast wat aantekeningen voor zijn aanstaande functioneringsgesprek…
Dinsdag
Veel zonnige momenten vandaag.
De ochtendploeg bewandelde strand en duin vanaf het Zwarte Pad, spotte bovengemiddeld veel herten, had een volgzame husky in haar midden (die weliswaar aan aan de lijn liep, maar toch…) en deed zich ongeoorloofd behoorlijk tegoed aan zeebanket en ondefinieerbare aanspoelsels.
De middagploeg bewandelde de Zandmotor vanaf strandslag 2 (Kijkduin), had oudgediende Maddy weer eens in haar midden (die direct weer onafscheidelijk was van haar bff Lola), liep stevig door en maakte er een gezellige boel van samen.
Maandag op het strand
Volle bak, iedereen is terug van vakantie, beide ploegen gingen vandaag op volle sterkte het strand op.
Omdat we met de ochtendploeg alles uit de kast moesten halen om een niet participerende poolhond (die vanaf morgen te herkennen is aan de 6 meter lange sleeplijn die haar overal volgt) toch bij onze activiteiten te betrekken is er maar weinig beeld beschikbaar van de ochtendsessie. Dat compenseren we weer met de razendsnelle beelden van de middagploeg die er (op een geschil tussen een Ierse terriër en een boxer over wie er de houder van de eigendomsrechten op een gevallen frolicje zou zijn na) een uitbundig feestje van maakte.
Vrijdagmiddag op de Zandmotor
Na de ontberingen van vanmorgen raadpleegden we zorgvuldig álle ons tot beschikking staande weerstations alvorens te besluiten de resterende 20% van de werkweek weg te wandelen op de Zandmotor.
De situatie werd veilig genoeg bevonden om naar Monster te rijden voor het traditionele rondje met de middagploeg. Zoals gebruikelijk sloten Monsterse Mechelaar Sjef en baas zich aan bij de roedel. Omdat Sjef en roedel elkaar al twee weken niet gezien hadden moest er eerst even flink armpje worden gedrukt en nadat alle verhoudingen weer bekrachtigd waren kon het gebruikelijke renfestijn van start gaan. Een niet nader te noemen weimaraner bleek de verhoudingen toch nog niet helemaal helder te hebben en bleef iedereen – ondergetekende en baas van Sjef incluis – letterlijk op de rug springen. Herder Sjef en ons eigen Joep moesten al hun didactische vermogens aanwenden aan om toch iets van besef bij hem te laten indalen. Zij wisten hier maar ten dele in te slagen…
Verder was het een ontspannen wandeling en om het te verwaarlozen beetje neerslag halverwege konden we met het debacle van vanmorgen in ons achterhoofd alleen maar lachen.
Hagel, een zonnetje, en toch weer hagel op vrijdagmorgen
“Geen neerslag verwacht” meldde buienradar vrolijk bij het ophalen van de laatste hond. Opgetogen zetten we met de ochtendploeg koers richting Zwarte Pad waar deze blijde tijding al snel een slechte grap bleek te zijn. Nog voordat er een hond van de lijn was viel er al een paar kilo hagel op ons dak. De bui was gelukkig van korte duur en om weer een beetje warm te worden liepen we met versnelde pas langs de vloedlijn richting Wassenaar.
Read more “Hagel, een zonnetje, en toch weer hagel op vrijdagmorgen”