Woensdagmorgen in de mist

woensdag

De ochtendploeg had een strandwandeling bij het Zwarte Pad op het programma staan. Omdat er een weimaraner alvast in de bus had gepoept (scheelde mooi weer een paar keer oprapen op het strand) moest er eerst een en ander worden schoongemaakt en ontsmet voordat we van start gingen.

We wandelden met een stevige pas langs de vloedlijn, even fijn kilometers maken. Onderweg genoten we van de sprookjesachtige setting van het mistige duinlandschap terwijl de zon haar best deed de wandeling zo aangenaam mogelijk te maken. Toen we in opperbeste stemming de terugweg inzetten mocht zelfs de husky los en die stelde ons niet teleur en deed gezellig met ons mee. Weimaraner probeerde daarentegen alle grote jongens tegen zich in het harnas te jagen door hen om de haverklap op de rug te springen. tevergeefs, men was in een te goede bui om zich hierdoor te laten irriteren. Dat vroeg blijkbaar om zwaardere middelen; na een goede aanloop sprong hij dan maar in volle vaart bij een bejaarde mevrouw op haar rug. Even dachten we dat mevrouw erin zou blijven. Ik informeerde, na het aanbieden van een nederig excuus, of het goed ging met haar maar zij kon me alleen maar verstomd aanstaren. Nadat ze het zand van haar jas geveegd had bewoog ze voorzichtig weer en zette een paar stappen, gelukkig, ze deed het nog!

Met dubbel-aangelijnde weimaraner maakte ik terwijl we terugliepen naar de parkeerplaats op mijn telefoon alvast wat aantekeningen voor zijn aanstaande functioneringsgesprek…


  • De ochtendploeg in de mist