“Geen neerslag verwacht” meldde buienradar vrolijk bij het ophalen van de laatste hond. Opgetogen zetten we met de ochtendploeg koers richting Zwarte Pad waar deze blijde tijding al snel een slechte grap bleek te zijn. Nog voordat er een hond van de lijn was viel er al een paar kilo hagel op ons dak. De bui was gelukkig van korte duur en om weer een beetje warm te worden liepen we met versnelde pas langs de vloedlijn richting Wassenaar.
Halverwege herinnerde Grace (die met rode jurk in het filmpje) zich ineens dat ze eigenlijk een jachthond is en die hebben natuurlijk weinig te zoeken op het strand. In een rechte streep verdween ze met 130 km/u de duinen in. Wij zetten direct de achtervolging in maar zoals altijd als het erop aankomt besloot Roka – die permanent aan de lijn zit – dat dit het moment was om te poepen en een kishu die moet poepen die gáát poepen, geen tien paarden die hem daar vanaf kunnen brengen. Voor de gelegenheid hielden we ons een keer niet aan de opruimplicht en met lichte vertraging en buiten adem kwamen we in het duin aan. De roedel wist Grace al snel te traceren en omsingelen en in de ontstane verwarring zag ik kans haar aan te lijnen. *pfew!* Om het vieren brak er ook nog een zonnetje door wat uitnodigde om spelenderwijs door de duinen terug te slenteren. Helaas hadden de weergoden nog een verrassing in petto, er stak plots een aanzwellende tegenwind op en het begon steeds harder te hagelen, dwars door ons heen, Willem Barentsz zou het bijltje er allang bij hebben neergegooid. Met gebogen hoofd schreden we – binnensmonds godlasterend en onderweg alsnog de bewijsstukken van Roka oprapend – terug richting parkeerplaats.
- De vrijdagochtendploeg