Vandaag:
Read more “Maandag”
Tag: wegloper
Een enerverende aftrap van de week
De ochtendploeg verzorgde het openingsnummer van week 24 op het strand. Dat begon met een partijtje synchroonpoepen op de zandbanken, uitmuntend uitgevoerd en choreografisch weinig op af te dingen. Nadat we nog even, zichtbaar opgelucht, in pure verrukking over de zandbank holden ging het richting duinen. Niet in de laatste plaats omdat daar de dichtstbijzijnde afvalbak staat en ik met behoorlijk wat extra ballast van de zandbank afkwam. Na even goed door de duinen te hebben gesjeesd ging het over het strand terug met aan het eind van de wandeling nog een extra uitstapje naar de zandbank omdat we nog tien minuten speeltijd over hadden.
De middagploeg ging in verband met een vermiste hond bij een collega aldaar aan de slag in Clingendael. Nadat we eerst – heel braaf! – aangelijnd een zoektocht om het bos maakten gingen we in het bos lekker helemaal los. Op weg naar het schone water vonden Tess en Rinus het belachelijk dat we niet gewoon naar de stinkende tankgracht gingen die tenslotte veel dichterbij was. Rinus kwam nadat ik met mijn allerbeste lievehondenkoejesstem ‘Rinus” riep direct terug, van Tess weet ik al jaren dat dat in zo’n geval vergeefse moeite is dus iedereen maar weer aangelijnd om langs alle waterkanten op zoek te gaan. Men zat nog niet half aan de lijn toen de telefoon al ging; een collega had een drijfnatte Tess teveel in zijn roedel. Niet veel later kwam ook de blijde tijding dat de wegloper terecht was. Eind goed, al goed.
Wegloopkoninginnen op koningsdag
Drie vorstelijke wandelingen vandaag, waarvan twee niet geheel volgens het boekje.
De eerste ronde vond vandaag plaats op het strand bij Zwarte Pad waar ons een uitgestrekte vlakte van maagdelijke zandbanken wachtte. Daarnaast was het ook nog eens windstil én extreem rustig. Dan kan er bijna niets meer mis gaan zou je denken… Wegloopveteranen Hachi en Molly dachten daar anders over. Molly ging richting Wassenaar achter een paar wandelaars met hond aan en Hachi vond het een goed idee om ‘m met opkomend water moeilijk ver weg de zandbanken op te smeren. Enfin, Molly wist ik samen met haar tijdelijke huisgenootje Tulp weer te lokken, Hachi kostte me een paar natte sokken maar die had eigenlijk zichzelf al gevangen op de zandbank (en zat voor de zekerheid al aan zes meter sleeplijn). Alsof dit allemaal nog niet voldoende was kregen we ook te dealen met een Pomme die weigerde het strand te verlaten omdat ze nog niet was uitgezwommen. Het leek verdikkeme wel echt werk vandaag!
De tweede ronde vond plaats op de Zandmotor bij Monster. Daar hebben we met een keurig brave roedel heerlijk gewandeld en gespeeld. Nul incidenten vallen er te rapporteren! Er lag wel erg veel groene ‘blob’ op het strand dus de zee sloegen we een keertje over.
De derde ronde voerde ons naar de Scheveningse Bosjes. Ook hier was het extreem rustig. Dat werkte nu eens een keer in mijn nadeel; puggle Rosie was het er niet mee eens dat ze geen rommel mocht eten in het bos en ging er beledigd vandoor. We hebben minstens een kwartier achter haar aangehold voordat er eindelijk iemand liep die we konden toeroepen even op haar lange lijn te gaan staan. Die lange lijn zit voorlopig met de andere kant ook aan mij vast, na vandaag zijn we eventjes klaar met dit soort hondenhumor…
Read more “Wegloopkoninginnen op koningsdag”
Hagel, een zonnetje, en toch weer hagel op vrijdagmorgen
“Geen neerslag verwacht” meldde buienradar vrolijk bij het ophalen van de laatste hond. Opgetogen zetten we met de ochtendploeg koers richting Zwarte Pad waar deze blijde tijding al snel een slechte grap bleek te zijn. Nog voordat er een hond van de lijn was viel er al een paar kilo hagel op ons dak. De bui was gelukkig van korte duur en om weer een beetje warm te worden liepen we met versnelde pas langs de vloedlijn richting Wassenaar.
Read more “Hagel, een zonnetje, en toch weer hagel op vrijdagmorgen”
De duinen in op dinsdag
Twee extra lange wandelingen in de duinen vandaag.
Dat “extra lang” was echter niet helemaal volgens planning…
In de ochtend had Rosie de grapjurk aan en verstopte zich tussen de helm, in de middag droeg Pacha de lolbroek en maakte precies dezelfde grap op precies dezelfde plek. Nu houden wij doorgaans best van een grapje maar de enige die er vandaag echt de lol van inzag was de parkeermeter, als lachende derde.
Maandag…
De ochtendploeg maakte vandaag maar liefst twee strandwandelingen.
Tijdens de eerste vond een niet nader te noemen husky dat ze niet met de rest mee hoefde te doen en beter haar eigen route kon volgen. Toevallig voerde deze route precies langs allerlei verboden aanspoelsels die stuk voor stuk handig naar binnen werden gewerkt. Dat ondergetekende het daarna in zijn hoofd haalde haar bij de groep te roepen was uiteraard net een stapje te ver en dermate beledigend dat de majesteit ons abrupt de rug toekeerde en op een drafje terugliep richting strandopgang. Pogingen van hulpvaardige strandbezoekers om haar te vangen mochten niet baten en er zat weinig anders op dan de hele club aan te lijnen en de terugtocht in te zetten. Terwijl madam halverwege de strandopgang treiterend quasi nonchalant om zich heen stond te kijken slingerde ik de andere honden aan een paal. Onderwijl moest er een vrachtwagen omhoog. Ik – en ongetwijfeld ook de vrachtwagenchauffeur – ging er van uit dat mevrouw het nu wel op een hollen zou zetten maar niets bleek minder waar. Onverzettelijk bleef ze midden op het pad staan en de vrachtwagen moest goed in de remmen. Ik sprintte omhoog om haar aan te lijnen maar het loeder kon ineens tóch hollen. Wetende dat ze in de buurt van bus zou blijven dralen (wij kennen onze pappenheimers…) wandelde ik, enigszins op adem komend, op mijn gemak naar de bus, opende het achterportier en ja hoor, met een sierlijke boog sprong mevrouw vanuit het niets in de bus.
Opdat zij zich niet zou vervelen gaf ik mevrouw de taak vooral goed op de bus te passen waarna ik weer naar beneden liep om met de wel heel erg braaf wachtende roedel nog even een heel gezellige strandwandeling te maken. Blij, voldaan en veel te laat keerden we na afloop bij de bus terug waar een beledigde majesteit ons geen blik waardig gunde. Morgen de herkansing…
De middagploeg bestond door omstandigheden bijna volledig uit wat je – afgezet tegen de normale gemiddelde grootte binnen onze gelederen – klein grut zou kunnen noemen. Het was dan ook nauwelijks te merken dat we eigenlijk met een behoorlijk grote groep het bos in gingen. Dat we borderterriër Puk halverwege kwijt raakten viel in eerste instantie dan ook amper op. Die knurft was gewoon vrolijk rechts gegaan waar wij links gingen en hij kuierde op zijn dooie gemakje een stukje verderop door het bos toen hij door oplettende collega Sasha werd onderschept. Onder het genot van een regenbui die net een tikje steviger was dan waar we op gerekend hadden vervolgden we met voltallige roedel onze weg om uiteindelijk als een stel totaal verzopen katten bij de bus terug te komen.
De kop is eraf, de rest van de week kan alleen maar meevallen!
Een bewogen donderdag
Een lange dag kort samengevat:
We begonnen met de ochtendploeg op het strand bij het Zwarte Pad. Omdat er een Japanse globetrotter, selectief dove partybeagle en een Zuid-Europees jachttalent aan de lijn bleven deden we een paar stappen extra, mijn vers geïnstalleerde stappenteller vond het een feestje. Bij het terugbrengen van de eerste ochtendklantjes kwam er een melding dat er bij Clingendael een hond van een collega was aangereden er er gewond vandoor was gegaan. Daar zijn we direct gaan helpen. Omdat de hond zich nergens meer liet zien en alle eerste stappen genomen waren uiteindelijk toch maar de ochtendploeg die braaf in de bus zat te wachten naar huis gebracht en de middagploeg opgehaald. Tussendoor kregen we wel nog even een flinke aanrijding op de Fahrenheitstraat, gelukkig alleen schade bij beide partijen… De middagploeg ging aan de wandel in Clingendael zodat we de wandeling konden combineren met de zoekactie en in de buurt zouden zijn indien nodig. Het werd een gezellige wandeling maar de hond was nog niet gevonden. Tijdens het terugbrengen kwam het bericht dat de hond terecht was, had zich zoals vermoed verstopt en was op een zere poot en gebroken nagel na in orde! Eind goed al goed.
Konijnenjacht op donderdagmorgen
De ochtendploeg ging aan de slag op het strand bij Zwarte Pad.
We kwamen tegelijk aan met herdermix Charly en zijn baas die we beiden van het strand kennen. Charly is hartstikke leuk maar ongecastreerd en altijd een bron van onrust bij met name de heren in de roedel, daarnaast schijnt zijn baas vrijstelling van de aanlijnplicht te hebben en dat was reden temeer om hen op de strandopgang een sportieve voorsprong te geven.
Na een klein half uurtje wandelen op een verder verlaten strand zagen we Charly en baas in de verte omkeren en ons weer tegemoet lopen. Ik zette een omtrekkende beweging in richting duinrand zodat we elkaar op ruime afstand konden passeren. Helaas, Charly had andere plannen en rende recht de roedel in. Juist op dat moment dook er vanuit het duin ook nog eens onverwacht de roedel van een beunHUS op en zaten we even in een chaotisch momentje. Uit routine telde ik snel de honden, één te weinig… Shit, Milo, berucht konijnenjager, had de 10 seconden onachtzaamheid vol weten te benutten en was ‘m onder het prikkeldraad door het duingebied in gesmeerd.
Terwijl de roedel braaf aangelijnd aan een paal stond snelde ik aan de andere kant van het prikkeldraad richting duintoppen. Ik zag al snel waar meneer zich ophield; de konijnen sprongen verderop aan alle kanten onder de duindoornen vandaan en inderdaad, daar liep Milo. Ik kon echter roepen wat ik wilde, meneer was te zeer in beslag genomen door zijn jachtdriften en gaf geen enkele respons. Wat de boel niet makkelijker maakte is dat het gebied vol staat met duindoorn, een ondoordringbare barrière, tenzij je een mini podenco (of konijn) bent en op je korte kromme pootjes overal onderdoor kunt rennen.
Vanaf de duintoppen kon ik af en toe even naar de roedel zwaaien die maar braaf stond te kijken naar wat er zich daar boven allemaal afspeelde. Ondertussen verdween Milo steeds dieper het gebied in, op een holletje van doornenbos naar doornenbos waar ik dan maar weer omheen moest zien te rennen. Ik besloot even op de hoogste duintop op adem te komen en verdere actie te plannen. Ik zag Milo langzaam richting een soort vallei bewegen en bedacht dat ik hem via de andere kant zou kunnen verrassen. Snel rende ik dwars door de doornenhel achterlangs naar beneden. Ik was nog niet beneden of ik stond al oog in oog met hem op grijpafstand, hebbes! Snel aangelijnd en nu via een hele grote (doornenvrije!) omweg teruggewandeld naar de roedel die nog steeds braaf aangelijnd aan de paal stond te wachten.
Hoewel… Finn (die dus duidelijk mijn halsbandenblogje nooit gelezen heeft) kwam ons al zonder halsband tegemoet gewandeld, in het midden van de groep stond een grote knoop van blauwe lijnen waar het hoofd van Rinus uitstak, en de lijn van Jip was nog maar 10 cm lang, de rest zat heen en weer door het prikkeldraad gevlochten.
Nadat iedereen uit de knoop was en ik een kleine tweehonderd doornen uit mijn schenen had getrokken (het bloed stond in mijn sokken, ik bespaar u de foto’s) was het tijd voor de terugweg. Veel te laat kwamen we – een jaartje van ons leven armer en weer een avontuur rijker – bij de bus aan.
Weglopen op woensdagmiddag
Voor de woensdagmiddagploeg stond er een uitstapje naar Monster op het programma.
Het dreigde – als altijd – een fantastische wandeling onder idyllische omstandigheden te worden. We doken eerst in de lagune, rolden door alle eendenpoep die Tess vergeten was op te eten en renden ons rot op de grote vlakte richting het strand waar we direct de zee in holden. Read more “Weglopen op woensdagmiddag”
De dinsdag op het strand: valse start, zonnige finish
Vandaag kozen we er wederom tweemaal voor lekker wat geld stuk te gooien bij de parkeerautomaat op het Zwarte Pad.
Bij het uitladen van de ochtendploeg zag Spaanse Lola kans om over het hoofd van Jip en onder de poten van Joep door de bus uit te springen en er maar direct vandoor te gaan. Om een heeel lang verhaal kort te maken: een half uurtje later was ondergetekende er geheel buiten adem getuige van hoe ze aan de andere kant van de Pier enthousiast in de armen van haar eigenaar sprong. Omdat Lola haar workout inmiddels wel gehad had mocht zij direct mee naar huis. De rest van de ochtendwandeling verliep gelukkig zonder verdere incidenten.
Die incidenten waren er ook niet tijdens de middagwandeling (ok, Molly deed heel even net alsof ze wegliep maar daar kijken we al niet meer van op), het spannendste was toch wel het moment dat we een tennisbal vonden… Read more “De dinsdag op het strand: valse start, zonnige finish”