Deze dag stond in het teken van Spaanse lijnweigeraars.
Allereerst was daar Taco, de Spaanse podenco, in de ochtendploeg.
Als we tijdens een strandwandeling een stukje duin meepakken gaat Taco altijd even aan de lijn. Het stikt er namelijk van de konijnen en podenco’s staan niet voor niets bekend als dwangmatige konijnenjagers. Toen we vanmorgen dus het duin ingingen riep ik Taco bij me met de bedoeling hem even aan te lijnen. Dat ging niet geheel volgens plan. Meneer griste het frolicje dat ik paraat had uit mijn hand en rende er direct vandoor terwijl hij nog iets in de trant van ‘vete a la mierda met je lijn’ riep. Vervolgens liet hij zich echt niet meer aanlijnen en bleef steeds verder weg van de roedel. Ik besloot weer terug te lopen in de richting van de strandopgang, het brede strand op, ver weg van Meijendel waar een podenco zomaar wekenlang op konijnen zou kunnen jagen. Dat werkte, hij ging voor ons uit, terug richting Scheveningen. Collega’s Joyce en Misja die inmiddels op de hoogte waren deden een poging hem te lokken (bedankt nog!) maar Taco trapte er niet in, vrijheid blijheid, en rende verder richting strandopgang. Plan B dan maar: iedereen aan de lijn en terug naar de bus in de hoop dat Taco mee zou lopen. Dat werkte, Taco snelde voor de troepen uit naar boven. Gelukkig had de werkploeg die met groot materieel met de betonplaten op de strandopgang aan de slag was net even pauze. Terug bij de bus deed ik de achterdeur open en Taco sprong er direct in. Pfew! Die gaat voorlopig aan de lange lijn…
Dan was er ‘s middags Toto, de Spaanse pointermix, wiens sluimerende jachtinstincten hem af en toe aanzetten tot schijnaanvallen op andere honden in het bos.
Zo ook vandaag. Tot driemaal toe. Na de tweede keer mocht hij al even afkoelen aan de lijn, na de derde keer vond ik het tijd om hem voor de rest van de wandeling aan te lijnen. Dat voelde hij, toen ik hem bij me riep rende hij zenuwachtig een paar rondjes (nét buiten bereik) om me heen maar hij liet zich echt niet meer aanlijnen. Zelfs een frolicje mocht niet baten, hij riep iets in de trant van ‘vete a la mierda met je frolicje’ en hield gepaste afstand. Het was pas twintig minuten later dat ik hem met een onverwachte lassoworp kon verrassen en hem eindelijk te pakken had. Pfew! Die gaat voorlopig aan de lange lijn…