- Uiteindelijk toch nog op het strand aangekomen met de middagploeg
Deze donderdag begon zo mooi maar nam al snel een bizarre wending. Na een fantastische ochtendwandeling onder welhaast idyllische omstandigheden reed ik het gebruikelijke terugbreng- en ophaalrondje. Het plan was om met de middagploeg naar de Zandmotor te gaan en het laatste ophaaladres was in de vruchtenbuurt.
Ik open het hekje om Aaf in de bus te laten en Aaf aarzelt een moment want zij ziet Lola en die kent ze nog niet. Lola maakt dankbaar gebruik van deze bonusseconde en springt over het hoofd van Aaf uit de bus. Ik kan er bijna om lachen en zet Aaf snel in de bus. Als ik Lola roep zie ik behulpzame fluoriserend oranje werkmannen van het HWB uit een busje springen en achter Lola aan gaan, ‘NIET ER ACHTERAAN RENNEN’ roep ik nog maar Lola schakelt al een paar versnellingen door. Eerst nog een spelletje spelend in het plantsoentje rond de kerk aan het Kamperfoelieplein, vervolgens zo voor een auto langs de Kamperfoeliestraat over, en weer terug, en weer heen, en ervandoor een andere straat in. Ik ren er met mijn ex-kroegbazenconditie achteraan, inmiddels geholpen door een dame op een fiets en nog wat buurtbewoners. Dit duurt wel een half uur. Ondertussen zoek ik contact met de eigenaar want Lola laat zich door niemand pakken, ook niet door mij. Eigenaar is aan het werk en neemt niet op.
Ik zie haar in de verte de hoek omgaan, duidelijk in paniek nu, ik ook. Ik bel voor de zekerheid de dierenambulance want dat is meestal de eerste instantie die een melding krijgt van een loslopende hond. Ondertussen ren ik naar de bus want lopend kan ik haar niet meer bijhouden. Dierenambulance belt terug; ze is gezien terwijl ze het horrorkruispunt Fahrenheitstraat/Laan van Meerdervoort over probeert te steken. Ik scheur tegen het verkeer in die kant uit, niets te zien, en vermoed dat ze op weg is naar huis, Scheveningen. Ik race de Fahrenheitstraat uit, richting Vogelwijk/Bosjes van Poot en bel ondertussen de daar aanwezige concurrentie. Niemand iets gezien.
Dierenambulance belt; een mevrouw rijdt in haar auto achter haar aan op de Groen van Prinstererlaan, dat is al een behoorlijk eind de andere kant uit. Ik krijg het nummer van de dame en zij weet me te vertellen dat ze inmiddels rondrent op het terrein van Parnassia bij de Albardastraat en dat er twee jongens op een scooter zijn aangehaakt die achter haar aanzitten. Menig bekeuring riskerend race ik die kant uit. Ik kam de hele buurt uit maar geen Lola en niemand heeft verder iets gezien.
Dierenambulance belt; de jongens hebben haar weten in te sluiten op de Dedemsvaartweg dus ik scheur naar het opgegeven adres. Mijn navigatie begrijpt geen pepernoot van het adres en een paar doodsverwensingen van trambestuurders later krijg ik een van de jongens aan de lijn. Ze is ingeloten op het volkstuintjescomplex. Daar sta ik gelukkig om de hoek.
Eenmaal aangekomen wordt ik achterop de scooter van Glenn, één van de twee helden, naar de plek gebracht waar ze zich ophoudt. Laurens, de andere jongen, staat daar al en weet te vertellen dat ze zich achter een huisje heeft verstopt. Daar staat ze inderdaad, in de struiken aan de rand van de sloot totaal in shock. Ditmaal is ze zichtbaar opgelucht om mij te zien en laat zich direct door mij vangen. Ze is totaal kreupel en kan geen stap lopen. Ik check snel of ze geen verwondingen heeft, haar voetzolen lijken beschadigd maar verder lijkt alles intact.
Ik trek een biljet van €20 – alles wat ik bij me heb – uit mijn broekzak als bedankje en brandstofvergoeding voor de scooterhelden maar die willen daar niets van weten. Deze mannen verdienen een lintje!
Lola naar de bus gedragen, het heugelijke nieuws op de voicemail van de eigenaar ingesproken, de mevrouw die haar met de auto volgde op de hoogte gebracht en de dierenambulance geïnformeerd en we rijden richting mijn huis om haar daar te checken en het tweede telefoonnummer van de bazen uit mijn laptop te halen. Gelukkig belt de eigenaar al, zijn wederhelft gaat naar huis om ons op te wachten.
Eenmaal thuis blijken Lola’s voetzolen totaal kapot te zijn, logisch ze heeft twee uur lang op full speed over het asfalt en dwars door alles gerend. Ze wordt bij de eigenaresse op schoot wel snel rustig en daalt weer een beetje neer op aarde. Gelukkig, dit had heel anders af kunnen lopen…
Ik ga snel met de middaggroep die al die tijd braaf in de bus heeft gezeten naar het Zwarte Pad, daar drinken we eerst een paar bakken water leeg en eten lekker wat brokjes. Dan nog een uurtje wandelen (iets korter dan normaal maar het werd ook al bijna donker)
De dierenambulance verdient een dikke pluim voor haar rol als crisiscentrum/telefooncentrale en het is echt fantastisch om te ervaren hoeveel mensen ongevraagd belangeloos spontaan hebben meegeholpen, ik wil iedereen ontzettend bedanken, mijn geloof in de mensheid is flink hersteld, super!!!
Update: Nadat ik er een appje aan alle donderdagmiddagklanten uitgooide dat het weleens wat later zou kunnen worden werd er ook van alle kanten hulp aangeboden, hartelijk dank nog daarvoor lieve clientèle!
