Schrikken met Jip

De ochtendploeg vermaakte zich uitstekend in de duinen bij Zwarte Pad. Op de terugweg wist beagle Jip ons echter behoorljk te laten schrikken. Jip kon ineens niet meer lopen, stond in een zeer onnatuurlijke houding en had zijn ledematen niet meer onder controle. Er flitsten een paar scenario’s door mijn hoofd maar op het moment dat hij omviel had het er alle schijn van dat het een epileptische aanval betrof.

Ik liet hem even rustig gaan terwijl ik de rest snel aanlijnde (je weet nooit hoe de andere honden reageren, dit kunnen soms best risicovolle situaties zijn in een groep, gelukkig was iedereen voorzichtig nieuwsgierig, lief en bezorgd). Jip kwam langzaam weer een beetje bij maar zijn motorische coördinatie liet het nog afweten. Het was nog best een eind terug naar de parkeerplaats – we bevonden ons nog voorbij het Puntje, de laatste strandtent richting Wassenaar – en met Jip in mijn jas gerold in mijn armen en nog tien honden aan de lijn probeerde ik snelwandelend door het mulle zand de aandacht te trekken van de bemanning van het KNRM-voertuig dat voorbijreed. Die mannen hadden hun blik uiteraard op zee gericht en reden ons straal voorbij. Gewoon doorklunen dus… Ik wist niet dat een beagle honderd kilo kon wegen en terwijl ik zo snel mogelijk vooruit wilde was Ierse terriër Doutzen het in haar bejaarde eigenwijsheid helemaal niet eens met de situatie en zette zij koppig bokkend letterlijk haar hakken in het zand. Jip woog inmiddels tweehonderd kilo en het Ierse anker leek steeds meer grip te krijgen. Gelukkig kwam langzaam maar zeker de strandopgang in zicht, terwijl het zweet over mijn brillenglazen gutste snelden we omhoog en enkele ogenblikken later reden we al – iets sneller dan toegestaan – richting Dierenkliniek Scheveningen die ik tijdens het rijden van onze komst op de hoogte bracht.

In de dierenkliniek aangekomen moesten we nog heel even wachten en als een wonder ging het bekende witte staartpuntje al kwispelend de lucht in, werd er gretig gebruik gemaakt van de aanwezige waterbak en deed meneer vervolgens een poging de andere aanwezige hond te bestijgen. Kortom; Jip was weer helemaal de oude. In overleg met eigenaar en dierenarts besloot ik hem maar weer mee te nemen. Terug bij de bus werd het frolicje dat op de grond viel toen ik de autosleutel uit mijn zak haalde met een snoekduik sneller dan het geluid gekaapt, dé bekrachtiging dat hij inderdaad weer helemaal ok was. Never a dull moment…

Read more “Schrikken met Jip”