Zul je altijd zien, net nu we de hondenbus helemaal hebben klaargeklust voor precies deze (warme) weersomstandigheden geeft hij een technische storing en rijden we dus in net iets minder geprepareerd vervangend vervoer. Met heel veel flexibiliteit van mijn geweldige klanten en door wat vroeger op pad te gaan hebben we de week tot nu toe weten te overleven…
Twee filmpjes van achtereenvolgens dinsdag en woensdag:
Read more “twee dagen tropenrooster”
De middagploeg maakte als gebruikelijk een uitstapje naar Monster om de wandelweek met een grote ronde over de Zandmotor af te sluiten. Volgens buienradar zouden we ruim voor de regen weer in de bus zitten.
De club was nog geen minuut los of Spaanse hardcore zwerver Tulp nam al de kuierlatten naar een plek ver, maar dan ook echt ver, buiten ons zicht. Erop vertrouwend dat ze uiteindelijk wel weer zou aansluiten hielden wij ons netjes aan de voorgenomen route. Zo halverwege de wandeling begon het toch een beetje te knagen en gingen we maar actief op zoek. Roepen gaf geen enkele respons, zelfs op uitroepen als ‘koekje’ of ‘kijk eens’ werd niet gereageerd en dat betekende dat ze er óf echt vandoor was óf ergens iets had gevonden dat stukken beter was dan een ‘koekje’ of een ‘kijk eens’. Vanaf de duintop naast de Argusmast werd al snel duidelijk dat dat laatste het geval was. Aan de andere kant van het duinmeertje zagen we het onmiskenbare silhouet van Tulp onafgebroken door ‘iets’ rollen dat dat daar bewegingsloos langs de waterlijn lag. Roepen hielp nog steeds niet, we gingen mevrouw dus maar halen. De klok tikte ondertussen vrolijk verder en het einde van het door buienradar voorspelde veilige tijdsslot kwam al behoorlijk in zicht.
Tulp zag ons en ging er direct vandoor, de andere kant om het duinmeertje heen, richting zee om achter de duinen te verdwijnen. Wij keerden dus maar weer om en liepen terug naar zee. Het begon al zachtjes te regenen en ik deelde bulderdend een stevige godslastering over de Zandmotor. Dat hielp (helpt altijd!), daar kwam Tulp aangelopen, voor de wind uit en de lucht was werkelijk niet te harden. Geen idee waar ze in lag te rollen maar het was in ieder geval al enige tijd dood. Nadat ik haar had aangelijnd smeerde ik haar – kokhalzend – in met zand om alvast de ergste klonten dode smurrie van haar vacht te krijgen.
Met Tulp aan een extra lange lijn (opdat ze een beetje uit onze buurt zou blijven) ging het in de inmiddels stromende regen over het duinpad terug naar de bus waar we een keukenrol plus een heel pak desinfecterende schoonmaakdoekjes offerden om mevrouw weer een beetje schoon te krijgen. Ondertussen haar baas op de hoogte gesteld zodat er bij thuiskomst al een flinke teil sop stond te wachten.
Nadat de rest was thuisgebracht en Tulps kennel in de bus was gedesinfecteerd was het dan eindelijk weekend.
Gezellige ochtendsessie in de Scheveningse Bosjes, geen toestanden, geen weglopers, een en al braafheid. Dat geeft de burger moed…
Met alle wegloopavonturen van vanmorgen in ons achterhoofd waren we vast voornemens er vanmiddag een geslaagde wandeling van te maken. Dat lukte wonderwel. Iedereen was braaf, gezellig en goed gemutst, de zon scheen, we maakten nieuwe vrienden, het was lang niet zo druk op het strand als je zou verwachten met dit weer en als bonus bleek bij terugkomst op de parkeerplaats de laadpaal een keer niet defect te zijn. Wat een feest…
Read more “Genieten op de Zandmotor”
De ochtendploeg draaide – noodgedwongen – een extra lange shift op het strand.
Het centrale thema vanmorgen was namelijk: weglopen! Allereerst hadden we Italiaanse Bergkolos Ollie in ons midden waarvan we ons iedere dinsdag- en donderdagmorgen afvragen waarom we die eigenlijk ook alweer meenemen. Ollie draait geheel zijn eigen programma en het is iedere keer weer spannend of we die tegen het einde van de wandeling weer kunnen vangen. Om dat laatste te vergemakkelijken bungelt er sinds een tijdje een paar meter sleeplijn achter hem aan en dat scheelt stukken!
Sinds deze week is Antiliaanse Boris na lange afwezigheid weer eens in ons midden en die is minstens zo zelfstandig als Ollie. De hele week gaat hij er telkens ver weg vandoor maar kwam hij uiteindelijk iedere keer weer bij de roedel terug. Vandaag niet, meneer verdween het duin in en ergens heel in de verte richting Wassenaar zagen we hem zijn eigen feestje bouwen. Tijd voor actie dus. Eerst moest ik even Ollie zien te vangen die precies de andere kant uit zijn ding aan het doen was. Dat lukte sneller dan gehoopt. Nu Boris nog. Na heel lang roepen en wachten zag ik geen andere oplossing dan de hele club aan een paal vast te maken en door het duin richting Wassenaar te snellen. Het duurde even maar opeens stond ik vlak boven hem en was hij zo overrompeld dat hij zich gedwee liet aanlijnen. Pfew! Die loopt dus voorlopig ook maar even aan een sleeplijntje…
De roedel mocht als beloning voor het brave wachten nog even een bonusrondje zwemmen en daarna ging het aangelijnd terug richting strandopgang. halverwege kwamen ons twee honden en een tennisbal tegemoet waar we met een grote boog omheen dachten te trekken. Helaas, honden en tennisbal kwamen recht onze aangelijnde formatie ingevlogen. In het tumult zag Roka kans uit zijn halsband te schieten en wég was hij. Ik zette het met de rest op een lopen naar de dichtsbijzijnde vlaggenmast van de KNRM en terwijl de hele bende wederom geduldig aan de vlaggenmast stond te wachten ging ik achter Roka aan die inmiddels midden op een zandbank stond. Zodra hij mij aan zag komen rende hij helemaal naar het eind van de zandbank maar omdat hij geen zwemmer is was dat geen hele slimme move van hem. Ik dreef hem het water in en bij de eerste golf gaf hij zich gewonnen en kon ik hem aan zijn tuig uit het water plukken. Pfew! Dubbel aangelijnd ging het terug naar de vlaggenmast en – inmiddels ver in blessuretijd – direct door richting bus. Het voelde best goed om, na het inladen van de laatste hond, de schuifdeur van de bus te sluiten. Klaar. Pfew!
Alles was blij en zonnig vandaag; blije honden in de morgen bij laag water op de zonnige zandbanken en het strand bij het Zwarte Pad en blije honden in de middag op de duinpaden en de zonovergoten Zandmotor bij Kijkduin en een blije mister Dog.
Met lichte vertraging twee filmpjes van gisteren; een van de strandwandeling met de ochtendploeg die het, op de zwemmers na, lekker droog wist te houden bij het Zwarte Pad en eentje van de middagploeg die, onder weliswaar miezerige omstandigheden, genoot van een boswandeling in Clingendael.
De middagploeg bezocht de Scheveningse Bosjes.
In verband met de warmte wandelden we langs de kortste weg direct naar de waterpomp. Daar stonden wat mensen met honden respectievelijk te kletsen en water te drinken dus wij wachtten op gepaste afstand geduldig op onze beurt. Toen wij aan de beurt waren schuifelden er, vanuit het niets, een oudere meneer met een op het oog nog oudere mevrouw voor ons langs richting waterpomp. Lege koffiebekertjes in de hand, zichtbaar dorstig. Ik besloot het geduld van de honden nog even op de proef te stellen en deelde als afleiding wat brokjes uit aan iedereen. Aan de pomp schoot het allemaal niet erg op maar dat namen we vanzelfsprekend voor lief. Zodra de bekertjes waren leeggedronken maakten wij aanstalten op te rukken richting waterpomp maar meneer trok nog even zijn schoen uit om die vervolgens te gaan afspoelen BOVEN HET DRINKBEKKEN VOOR DE HONDEN!!! Ik keek het met grote verbazing aan maar voor ik iets kon zeggen nam Rinus de honneurs al waar en blafte het stel geagiteerd aan. “Hou je mond lul” krijste mevrouw ineens. In een reflex regeerde ik met “Je bent pas een lul als je hier je schoenen boven het drinkbekken voor de honden gaat staan afspoelen”. Bijna triomfantelijk reageerde meneer met “nou, ze zitten anders wel onder de hondenpoep” hier slim bij kijkend alsof het daardoor helemaal onze schuld was.
Ik liet mij nog een bits (en, ik weet het, geheel overbodig) “dégénéré!” ontvallen en voerde de honden met me mee, richting de tweede waterpomp aan de andere kant van het bos. Onderweg toch maar de collega’s gewaarschuwd de waterpomp even niet te gebruiken teneinde parasitaire excessen te voorkomen…
Vanaf hier werd het verder een reuze gezellige en heerlijk relaxte wandeling en daar zijn beelden van:
De beelden spreken weer voor zich, een perfecte aftrap van de nieuwe wandelweek in onze favoriete duinenrij.
Read more “Maandagmorgen in het duin”
De middagploeg had een date met de roedel van collega Evelien op de Zandmotor.
Uiteraard waren wij stipt op tijd. In afwachting van onze date vermaakten wij ons alvast in de duintjes bij het duinmeertje.
Na vijf minuten: Geen roedel van Evelien.
Na tien minuten: geen roedel van Evelien.
Na vijftien minuten: geen roedel van Evelien.
Na twintig minuten: een appje van Evelien; “De brug stond open”
Yeah, right…
Enfin, de middagploeg heeft zich fijn extra lang mogen vermaken op de Zandmotor, voor een groot gedeelte van de wandeling zelfs met dubbele roedel dus dubbele pret. Er zijn weer beelden:
