Wat een dag!
Eerst genoten we van een perfecte strandwandeling met de ochtendploeg. Die ging bij laag water van start op de zandbanken, door naar de duinen en via strand en zandbanken weer terug.
De middagploeg zat tijdens het ophalen al in een race tegen de klok, we probeerden ruim voor het onweer in het bos aan te komen. Dat is helaas niet gelukt. In de stromende regen gingen we het bos in terwijl er in de verte al flinke klappen te horen waren. Voor de zekerheid bleven alle types die niet shot-proof zijn aan de lijn vandaag en de twijfelgevallen gingen pas los op de eerste speelplek.
Inmiddels ging de stortregen over in een totale wolkbreuk en de klappen werden steeds harder en frequenter. Op een paar die-hard gekken na (Ozzie, Gaea, Cserkesz) na had niemand het meer echt naar zijn/haar zin, Penny stond verscholen onder de bosjes, Loena, Puk en Grace stonden trillend tussen mijn benen, Suus – normaal gesproken altijd het hoogste woord – lag bibberend in het zand en Pacha verzette geen stap meer. Toen er ook nog eens een klap wel heel dichtbij klonk ging het met Pacha onder mijn arm en de rest aan de lijn in gestrekte draf terug naar de bus. Tot boven onze enkels in het water (ik had gelukkig mijn zoon mee als assistent) laadden we iedereen zo snel mogelijk in. Er sneuvelde menig schone handdoek tijdens de thuisbrengronde…
