De woensdagmiddagploeg ging bij Kijkduin de Zandmotor op. Het moest haast wel een perfecte wandeling worden; zonnetje, laag water, oneindig veel ruimte op de zandbanken, alleen maar blije honden.
Dit waren voor Rio echter niet voldoende ingrediënten voor een feestje dus besloot hij zijn eigen feestje maar te organiseren. Allereerst schakelde hij zijn gehoor uit, vervolgens zorgde hij ervoor een flink eind buiten bereik te blijven en het Grote Schransen in gang te zetten. In de verte zagen we van alles naar binnen gewerkt worden, krabbepoten, hele lappen ondefinieerbaar ‘iets’, een zeester, nog meer alien spul. Nu werd het tijd voor wat pret. In de verte liep een werpstokken-echtpaar-hond-combinatie. Die combi was in no time de bal kwijt. Rio rende ermee richting Monster, wel een kilometer, waar hij tegen andere honden aanliep die hem wegjoegen. Zonder bal kwam hij weer terug, het echtpaar verdween richting horizon, op zoek naar hun bal… Rio had inmiddels alweer een volgend werpstokkenstel in de smiezen. Wederom was was de bal snel gepikt en werd er in hele grote triomfantelijke bogen om iedereen heen gerend. Mevrouw ging een poging doen om, in de verte, de bal bij Rio terug te halen. Meneer kwam – terecht – vol verwijten mijn kant op. Net toen ik aanbood een arsenaal ballen bij hun auto achter te laten op de parkeerplaats stak mevrouw, niet zonder trots, de bal in de lucht. Het was haar zowaar gelukt Rio te foppen. R.E.S.P.E.C.T. mevrouw!
Uiteraard voelde Rio op zijn klompen aan dat het losloopavontuur over zou zijn zodra hij zich weer bij de roedel zou vervoegen dus er werden weer grote omtrekkende bewegingen gemaakt. Ik bewoog met de rest alvast richting strandopgang, in de hoop dat hij dan wel mee zou lopen. Zaak was wel hem te pakken voordat we het strand afgingen want we moesten nog best een eind door de duinen terugwandelen voordat we bij de parkeerplaats waren en daar zouden we hem zeker voorgoed kwijtraken.
Rio besloot er een spelletje van te maken; wel in de buurt blijven maar net ver genoeg buiten bereik en vooral niet dichterbij komen. Ik zette de roedel aan een paal en probeerde het nog even maar het had geen zin. Terug naar de roedel om ze verderop op de strandgang aan een paal te zetten en te wachten of hij misschien omhoog zou proberen te komen. Nee hoor, Rio had andere plannen en ging nu het terras van de strandtent op (waar honden dienen te zijn aangelijnd). Ik volgde hem rustig op enige afstand, hopend dat hij zich zou klemlopen of ik iemand kon inschakelen hem bij zijn lurven te pakkken. Rio zag echter een uitweg; de strandtent zelf binnengaan. Dit kon niet echt rekenen op de sympathie van personeel en gasten daar en beschaamd maar vastberaden volgde ik hem kalm. Hij ging er via de zijdeur uit; het kinderspeeltuintje in. Verschrikte ouders, verschrikte kinderen en Rio die opgetogen van hot naar her rende, onderwijl van alles vretend. Hij benaderde een meneer die langs de kant zijn dochter in het zand zat te verschonen. Simultaan met mijn uitroep ‘grijp hem bij zijn halsband’ gaf meneer hem een flinke duw met de boodschap dat hij weg moest wezen (had ik ook gedaan…). Een meneer met hond die het hele tafereel vanaf het terras had aangezien kwam te hulp. Een vreemde kan in zo’n situatie soms prima helpen. Hij probeerde Rio te lokken, met voertjes en samen met zijn hond die Rio op zich wel interessant vond. Maar Rio bleef gewiekst buiten het bereik van mensen, rende nog een rondje en dook op het vuile broekje plus gevulde luier van het meisje dat net verschoond was en… slikte het hele pakket heel door!
Een tafelgenote van de helpende meneer kwam nu ook helpen, ik belde ondertussen met de eigenaar die eigenlijk niet zan zijn werk wegkon maar begreep dat de situatie dit toch vereiste (we waren inmiddels ruim een uur verder). Ik sprak af mijn lokatie te delen en hij zou zsm onze kant opkomen. Ik had niog niet opgehangen of ik hoorde ‘ze heeft hem!’ Mevrouw had hem met twee handen bij zijn halsband vast. Ik kon mijn geluk niet op. Na heel veel excuses, woorden van dank en schaamte ging het met een aangelijnde Rio (die echt never nooit meer los gaat) naar de roedel die al die tijd braaf rond de waterbakken had staan wachten en terug naar de bus.
Ik prees mij overigens gelukkig dat ik voor de wandeling mijn jas (met bedrijfsnaam) had omgeruild voor een hoodie zonder reclame. En voor Rio gaan we op zoek naar een andere oplossing, die had de laatste weken net iets te vaak de hoofdrol in dit soort beschamende blogs…
Read more “Gênante toestanden op de Zandmotor”
