De ochtendploeg arriveerde tegelijk met de roedel van collega Misja (die ook de foto boven deze blog schoot) bij het Zwarte pad.
Dit was niet geheel toevallig; in mijn rug zat alles nog steeds niet helemaal op z’n plek en onze bus zat volgeladen met honden die zich qua formaat, lompheid en gehoorzaamheid het beste met brontosaurussen laten vergelijken. Wat back-up van een collega ‘just in case’ leek daarom geen overbodigheid. Dat bleek het gelukkig wel, we trokken met dubbele roedel over het strand en dat werd – hoewel mijn schatjes het mij niet echt makkelijk maakten – één groot feest. Met zelfs nog een fijn zonnetje erbij.