Koud hè!

De ochtendploeg had in de bus al bekokstoofd het mij vandaag vooral niet te makkelijk te maken. In die opzet slaagde men behoorlijk. De tweehonderd meter aangelijnd wandelen van de parkeerplaats naar het strand was de eerste hindernis, zoals reeds onderweg afgesproken deed men om de beurt zijn/haar behoefte terwijl de rest dan telkens de sanitaire stop benutte om de riemen zoveel mogelijk om mijn benen te draaien. Eenmaal beneden bewoog de bende zich – terwijl ik de lijnen nog uit de knoop stond te halen – als een vraatzuchtig organisme van paardenpoep via hondenpoep naar zeebanket en ondefinieerbare rommel en weer terug over het strand. Ik besloot het op een hollen te zetten in de hoop dat men mee zou rennen. Helaas… zelfs de braveriken hadden bananen in hun oren en deden – gesterkte door de heersende groepsmentaliteit – mee met de muiterij. Met twee handen vol frolicjes lukte het me even om de boel mee te lokken naar de duinen.

Waar ik geen rekening mee had gehouden is dat er na het weekend doorgaans nogal wat souvenirs van dagjesmensen in het duin liggen en toen ik labrador Luna besmeurde tissues naar binnen zag werken was het al te laat. Men paste een nieuwe taktiek toe; de groep verspreide zich in een aantal subgroepjes en begon aan een grote schoonmaakactie van het duin. Ten einde raad besloot ik het geboefte aan te lijnen volgens de simpele formule “niet luisteren = niet los”. Met slechts een handjevol loslopers aanvaardden we de terugweg naar de bus.

De middagploeg was gelukkig een stuk braver. Hoewel Pacha even aan de lijn moest op de heenweg (hij was het namelijk absoluut niet eens met de buitentemperatuur en dreigde terug naar huis te lopen om weer voor de kachel op de bank te gaan liggen) konden we stevig doorwandelen. De terugweg zetten we het op een hollen om de naderende bui voor te zijn maar dat redden we nét niet…