Volle bak deze vrijdagmorgen, er gingen nogal wat honden een dagje extra mee.
Omdat we zowel Rio als Boris in onze gelederen hadden (en beide heren hem er in de duinen altijd samen tussenuit knijpen om ver buiten ons bereik belachelijk veel zeewater te drinken) en ik waarschijnlijk toch wel druk genoeg zou zijn met het managen van deze kudde leek het een goed idee om lekker ontspannen in Clingendael te gaan wandelen. Dit bleek al snel een misvatting…
De kudde was nog niet van de lijn of zij verspreidde zich over een grote oppervlakte van het bos om zo ver mogelijk uit elkaar simultaan te gaan zitten poepen. Op een holletje probeerde ik alles op te ruimen voordat de notoire poepeters mij hierbij konden assisteren. Hierin slaagde ik maar nauwelijks. Net op het moment dat ik een heuvel af stormde om een niet nader te noemen grand basset griffon vendéen te verhinderen een kakelverse bolus naar binnen te werken zag ik vanuit mijn ooghoeken enkele ridgebacks van de concurrentie opdoemen.
Na een hartelijke begroeting over en weer volgde het gebruikelijke armpje drukken direct gevolgd door wat grensoverschrijdende bewegingen van Rinus en Benny in de richting van een flatcoatdame uit de andere roedel. Terwijl ik dit in goede banen probeerde te leiden ontsnapte corgipuber Willy even aan mijn aandacht. Die vloog met hoge snelheid samen met een ridgeback van de concurrentie ver het bos in. Waarschijnlijk zouden ze daar viszla Rio tegenkomen die de verwarring ook had aangegrepen om hem er ver tussenuit te knijpen.
Hoewel ik heel veel had bij te kletsen met mijn collega (veel te lang niet gezien!) werd het toch zaak dat onze wegen zich gingen scheiden. Na enig aandringen ging de meerderheid met mij mee, alleen Rio rende nog ergens in een ander universum en Willy was in de verte zijn eigen feestje aan het bouwen.
Er zat weinig anders op om toch met de hele roedel weer de andere roedel in te gaan om Willy bij zijn kladden te grijpen. Enig gedoe verder wandelden we dan toch met de hele ploeg de andere kant uit. Die andere kant was echter wel richting het drassige gedeelte van Clingendael. Boris ontdekte eerst een plas langs het pad, vervolgens een modderpoel en uiteindelijk het moeras. Roepen had geen enkele zin en ik voelde er weinig voor om zelf de bagger in gaan om hem eruit te halen. Met een boog voerde ik de rest om het moeras heen, richting Grote bunker waar even lekker zouden kunnen spelen. Voor de bunker telde ik snel de koppen; één kop te weinig, Willy was ‘m weer gesmeerd! Ik had zijn naam nog niet geroepen of de telefoon ging; of ik misschien een hond kwijt was? Ik antwoordde dat dat – als dit een corgi aan een vijf meter lange lijn was – inderdaad het geval zou kunnen zijn. Nou die lijn had hij dus vastgelopen en mevrouw had hem losgemaakt. We liepen mevrouw tegemoet en Willy kwam er al aangestormd. Ik kreeg amper gelegenheid haar te bedanken voor het bellen want zij wilde mij toch wel heel graag vertellen dat lange lijnen heel gevaarlijk zijn en dat zij ze precies hierom niet gebruikte. Ik kreeg een standje. Door mijn hoofd flitsten talloze goed en minder goed afgelopen vermissingen en zoekacties waar ik bij betrokken ben geweest, waar we toch wel heel graag hadden gezien dat er een lange lijn was gebruikt. Ik besloot de strijd maar niet aan te gaan, gaf haar volkomen gelijk en bedankte nogmaals voor de hulp.
We wandelden weer verder, even alle varkentjes schoonspoelen bij het hondenstrandje achterin. De varkens lagen er inderdaad als eerste in, dat was goed. Rio en Toto renden echter de brug over, dat was niet goed. Nadat ik eerst Toto en veel later Rio weer bij de groep had vloog Willy er weer vandoor, de andere brug over, het aanlijngebied in. Dit was de druppel. Ik slingerde iedereen aan de lijn en zette de bende aan een boom vast terwijl ik Willy te grazen nam. Daarna ging het met iedereen aan de lijn over het landgoed terug naar de bus. Het was wel klaar…
