Op zich een brave wandeling in de Scheveningse Bosjes met de ochtendploeg, ware het niet dat:
- Éen hond ineens verstard op een bospaadje bleef staan,
- wij daarop een ander bospaadje ingingen,
- betreffende hond – die mij normaal perfect gehoorzaamt – niet luisterde en bleef staan,
- hond een stare down bleek te doen met een iets verderop verstarde ridgeback,
- hond nog steeds niet luisterde en nu zelfs richting ridgeback liep ipv gehoor te geven aan mijn ‘hier’,
- alle meelopertjes die normaal onder appel staan nu ook die kant oprenden,
- ik inmiddels uit het gedrag van niet luisterende hond plus meelopertjes kon opmaken dat ridgeback een intacte reu moest zijn,
- alle meelopertjes het nu nodig vonden heel stoer te gaan lopen doen,
- wij ons genoodzaakt zagen dus toch ook maar het eerste bospaadje in te gaan om de bende langs wat uiteindelijk twee ridgebacks bleken te zijn te loodsen,
- de niet luisterende eikel dus mijn eigen Rinus was,
- die zich om mij te tergen vervolgens ook nog eens niet liet aanlijnen,
- waardoor ik op een onverwacht moment een salto mortale met schroef en snoekduik moest inzetten om hem alsnog aan te lijnen.
Sorry nog mevrouw van de ridgebacks, ik weet niet of het helpt maar Rinus is vanavond voor straf zonder toetje naar bed gegaan…