Het werd de ochtendploeg bij het betreden van het strand meteen duidelijk hoe het Zwarte Pad aan zijn naam komt; het zag er letterlijk zwart van de basisschoolscholieren. Links en rechts van het verlengde van de strandopgang was de boel met linten afgesloten voor de activiteiten van het grut, overige bezoekers moesten zich door een trechter richting zee zien te begeven. Terwijl ik met 10 honden aan de lijn de trechter inloop komt er een hond van een familie die net het strand verlaat onze roedel ingestormd. De honden vliegen, aan de lijn, alle kanten uit en ik moet dit op spierkracht zien te managen. “Respect hoor” roept de gezinsvader / baas van de hond, “dat is te merken” bijt ik terug terwijl ik Rinus losgooi die de zaak verder perfect voor mij afhandelt. De toon is gezet. Ons wachten nog tien lange minuten waarin we ons aangelijnd door een massabijeenkomst van het werpstokkenvolk moeten zien te worstelen voordat we eindelijk in het stillere gedeelte de zandbanken op kunnen en – letterlijk- helemaal los gaan. Dat werd me het feestje wel!
De middagploeg ging vanaf Kijkduin op de Zandmotor aan de slag. Ook hier beleefden we een uitgestelde start, we moesten eerst een hele rij langs de vloedlijn geïnstalleerde families (hoeveel spullen heb je in godsnaam nodig op het strand?) zien te passeren maar we zijn al snel op de grote oneindige vlakte waar het gebruikelijke ren- en vliegfestijn een aanvang kan nemen. Vlak voordat we de Zandmotor weer verlaten worden we gespot door Funny, die we van onze buurtuitlaatplaats kennen, en haar bazin. Die laatste wist ons op bijgevoegde foto te zetten. Moe en gebruind werd iedereen weer thuisgebracht.
- De ochtendploeg
- De middagploeg