Overmoedig na tweemaal op rij te hebben gezwijnd met in ons voordeel falende weersvoorspellingen stapten we met de middagploeg bij windkracht zes de grote open Zandmotor op.
Daar kregen we al snel spijt van. Binnen een kwartier waaide er een regenbui dwars door ons heen. Toen deze over leek kregen we de volgende bui alweer voor onze kiezen. Daarna klaarde het heel even op, er brak om ons te foppen zelfs een paar seconden een zonnetje door. Vervolgens ging het licht uit en werd het zulk noodweer dat Luana er met de snelheid van het licht vandoor ging om in de verte achter een duin te schuilen (slim!). Toen zelfs slome duikelaar Norbert de sprint richting bus inzette was het duidelijk dat het genoeg was geweest, in gestrekte draf keerden we een kwartier voor het einde van de officiële speeltijd terug naar de bus.