Het staat letterlijk op de voorpagina van mijn website: “Mister Dog houdt van een goede verstandhouding met alle bezoekers in de uitlaatgebieden.”
Dit is geen holle kreet, ik vind dit echt heel belangrijk. Ik hou ook altijd rekening met andere bezoekers van het hondenbos, ga netjes aan de kant voor individuele hondeneigenaren, andere roedels, ruiters, kinderen en wat dies meer zij en blijf altijd kalm, hoffelijk en voorkomend. Bijna altijd moet ik zeggen want ook ik ken mijn momenten van zwakte en heel af en toe weet iemand mijn irritatie dermate te triggeren dat ik ineens iets minder voorkomend ben.
Zo lopen we deze morgen lekker vroeg de Scheveningse Bosjes in. Ik laat de honden zoals altijd aan het begin van de ochtendwandeling gefaseerd los; telkens twee tegelijk opdat ik me iets makkelijker aan de opruimplicht kan houden. Met een hand vol goed gevulde poepzakken en nog zes (van de twaalf) honden aan de lijn wandelen we naar de dichtsbijzijnde afvalbak. Op het bankje ernaast zit een mevrouw die aan het kletsen is met een andere mevrouw die met haar hondje midden op het pad staat. Enkele honden lopen alvast vooruit om de honden van de dames te begroeten. De mevrouw op het bankje springt panisch op, kruist haar armen voor haar borst alsof ze daar iets te verbergen heeft en krijst hysterisch “hier zit ik absoluut NIET op te wachten” terwijl ze met twee benen tegelijk bij het bankje weg stuitert.
“Nee, ik zit lekker op jou te wachten ouwe doos” denk ik bij mezelf. Uiteraard spreek ik dit niet uit en formuleer in mijn hoofd snel een nette reactie met verkapte sneer*.
*U moet weten dat ik hyper-allergisch ben voor de a-relaxte medemens, vooral in situaties waarbij de vonk kan overspringen op onschuldige honden die hier verder niets mee van doen hebben.
Voordat ik mijn woorden kan uitspreken trekt mevrouw, volledig buiten zinnen doch rapper dan Lucky Luke, haar belerende vinger en krijst: “U moet uw roedel bij u houden!!!”
Oef! Nu heeft ze het echt gedaan, “u moet”, echt? Ik moet helemaal niks! Ten eerste heb ik wel een suggestie in welke lichaamsopening ze die belerende vinger mag laten verdwijnen en als er al omstandigheden zijn die het wenselijk maken dat ik de roedel bij me houd (haar hond is net geopereerd, heeft een besmettelijke ziekte, heeft sociale issues of anderszins) zou mevrouw op zijn minst een formulering kunnen overwegen die start met “wilt u alstublieft…” en zou ik daar op mijn beurt met plezier gehoor aan hebben gegeven. Een correcte omgangsvorm scheelt vaak al de helft, nietwaar?
Terwijl ik haar in gedachten vol op haar neus raak (het is maar fictie hè) antwoord ik koeltjes “dit is een losloopgebied mevrouw en u blokkeert ons de weg naar de afvalbak waar ik als opruimplichtige hondenwandelaar mijn poepzakjes in dien te deponeren. Onder andere omstandigheden was ik met een grote boog om u heen gelopen” (inderdaad, dit was de verkapte sneer).
Vervolgens loop ik door, de roedel beweegt mee maar een enkeling blijft nog bij haar hond staan. “Dit gaat fout!!!” hoor ik panisch hysterisch achter me. Ik kijk om en zie dat mijn eigen Joep kwispelend bij haar hond, een fraaie Chow, staat maar als reactie op mevrouws gehyperdepiep verstijft de chow een beetje en reageert Joep daar weer op door uiteraard niet naar mij te luisteren en vooral bij de chow te blijven staan. Nogmaals krijst mevrouw “DIT GAAT FOUHOUT!!!”. Mevrouw staat 30 meter verderop te krijsen en ik wijs haar er subtiel op dat ze zelf ook haar hond niet bij zich houdt. “Ja maar jij hebt er twaalf” is het antwoord.
Opgelucht om het feit dat iemand zonder noemenswaardige sociale vaardigheden of enige kennis van hondengedrag in ieder geval nog tot twaalf kan tellen vervolgen wij onze weg om te genieten van een verder uiterst plezierige wandeling vol leuke ontmoetingen.