Het was een typische maandagmorgen. De muiterij begon al in de bus.
Zodra de meute los mocht op het strand verdween zij direct in alle windrichtingen, alsof het van tevoren zo was afgesproken. In de wetenschap dat alles wat ik nu zou uitrichten volslagen kansloos zou zijn speelde ik direct maar mijn troef uit; een frolicmomentje! Dat hielp (even). De club bleef netjes bij elkaar terwijl de wandeling richting Wassenaar werd ingezet.
Ter hoogte van de laatste strandtent ging het echter al mis. Roka schakelde zijn gehoor uit en trok – met enkele opportunisten in zijn kielzog – een sprintje naar het terras. Ik probeerde iedereen uit volle borst over de decibellen van de door de aanlandige wind extra luidruchtige branding tot de orde te roepen. Een en ander tot groot vermaak van de heren die op het terras aan het werk waren (het is namelijk strandtentenafbreektijd) en de honden nog eens extra bij zich riepen. “Hou ze dan maar!” riep ik en vervolgde samen met de overgebleven braverikjes mijn weg.
Een tweede frolicmomentje maakte uiteindelijk dat de hele bende weer herenigd werd. Uit principe – het was voor mij tenslotte ook maandagmorgen – mochten de boefjes even netjes aan de lijn blijven.
Misschien wordt het weer eens tijd voor een zero-tolerance weekje…