De ochtendploeg mocht naar het strand. Daar aangekomen bleek het iets drukker dan we gehoopt hadden…
We gingen keurig netjes aangelijnd de strandgang af naar de branding waar iedereen los mocht. Alsof het was afgesproken vond er direct een wereldrecordpoging simultaanpoepen plaats. Ik rende met mijn handen vol poepzakjes van de ene hoop naar de andere, er was bijna niet tegenop te rapen. Toen iedereen klaar leek liepen we onder luid applaus van de badgasten richting de rustige zone, ver voorbij de strandtenten. Daarvoor moesten we wel nog even langs een hele strook moeders-met-kinderen en dat pakte niet best uit. Terwijl Poets vlak voor een blote mevrouw een Mount Everest replica zat te boetseren denderde Bink – voor de ogen van de makertjes – dwars door een zandkasteel. Ik probeerde er – terwijl ik de Mount Everest discreet wegkijkend over meerdere poepzakjes stond te verdelen – een grap van te maken maar die maakte het verdriet alleen maar erger. Onderwijl zag ik vanuit mijn ooghoek Daantje en Pacha tegen een kinderschepje plassen terwijl Spook en Roka op een spaniel aan het jagen waren.
Dit ging mis, er restte slechts één uitweg: hollen, zo hard als ik kon!!!
Gelukkig volgde de bende me. Buiten adem stopten we ver voorbij de grens van Wassenaar om koppen te tellen. Iedereen was er, pfew! Na dat gevierd te hebben met een frolicje hebben we ter plekke nog even gespeeld en gezwommen en toen was het alweer tijd om de terugreis te aanvaarden. Dat deden we voor een keertje allemaal aangelijnd…