Ietsje later dan gebruikelijk arriveerden we vanmorgen bij het strand. De paar boeren die we tijdens de ophaalroute al over het strand richting Pier zagen rijden waren gelukkig alweer verdwenen.
We liepen even aangelijnd langs de eerste drukte thv de strandopgang, het laatste obstakel was een dame die met haar telefoon aan haar oor en twee hondjes in haar kielzog langs de zee slenterde. We gingen er met een grote boog omheen, liepen nog even een stuk van haar weg om iedereen vervolgens van de lijn te laten. Als altijd na het lanceren van de ochtendploeg werden er direct her en der grote boodschappen op het strand gedeponeerd en terwijl ik druk in de weer was met het vullen van de poepzakken kwam de dame – nog steeds druk bellend – recht de roedel ingelopen met haar hondjes. Uiteraard werden die laatsten enthousiast begroet door iedereen. Mevrouw landde ineens vanuit haar telefoon-dimensie terug op aarde en riep met een stemgeluid waar ik niets anders dan het label ‘mutserig’ op kan plakken: “Kun je ze even allemaal bij je roepen, die van mij is nogal bang voor grote groepen honden”.
Vanuit een vertraagde reflex (ik was een halve seconde met stomheid geslagen) riep ik met minimaal dezelfde mate van dramatische mutserigheid in mijn stem “je had dit makkelijk voor kunnen zijn door je in dezelfde dimensie als je honden te bewegen” maar mevrouw hoorde me al niet meer; ze zat alweer druk in haar telefoongesprek…
Mijn sociale honger was meteen volledig gestild voor deze dag en ik leidde de roedel snel richting duinen waar we, ver weg van mijn eigen soortgenoten, beregezellig hebben gewandeld en gespeeld.