In de veronderstelling dat de ochtendploeg de boel brandschoon had achtergelaten togen we ‘s middags nogmaals naar het strand. Het was inmiddels vloed en we konden slechts over een extreem smal strandje boordevol verse organische aanspoelsels beschikken. Ik besefte dat het wederom hard werken zou worden.
Nina was na een lange, slopende loopsheid ook weer eens van de partij vanmiddag. Ik had hooggespannen verwachtingen van de hereniging met haar BFF Penny maar die pakte anders uit dan voorzien; beide dames hadden alleen oog (lees: neus) voor het zeebanket in de vloedlijn en vonden elkaar pas interessant bij het thuisbrengen toen Nina zichzelf bij Penny voor de deur uit de bus wist te wurmen om nog even een partijtje te spelen in haar oude straat. Het kostte me welgeteld één een frolicje om haar uit te leggen dat ze pas een paar haltes verder aan de beurt was.