Konijnenjacht op donderdagmorgen

De ochtendploeg ging aan de slag op het strand bij Zwarte Pad.

We kwamen tegelijk aan met herdermix Charly en zijn baas die we beiden van het strand kennen. Charly is hartstikke leuk maar ongecastreerd en altijd een bron van onrust bij met name de heren in de roedel, daarnaast schijnt zijn baas vrijstelling van de aanlijnplicht te hebben en dat was reden temeer om hen op de strandopgang een sportieve voorsprong te geven.

Na een klein half uurtje wandelen op een verder verlaten strand zagen we Charly en baas in de verte omkeren en ons weer tegemoet lopen. Ik zette een omtrekkende beweging in richting duinrand zodat we elkaar op ruime afstand konden passeren. Helaas, Charly had andere plannen en rende recht de roedel in. Juist op dat moment dook er vanuit het duin ook nog eens onverwacht de roedel van een beunHUS op en zaten we even in een chaotisch momentje. Uit routine telde ik snel de honden, één te weinig… Shit, Milo, berucht konijnenjager, had de 10 seconden onachtzaamheid vol weten te benutten en was ‘m onder het prikkeldraad door het duingebied in gesmeerd.

Terwijl de roedel braaf aangelijnd aan een paal stond snelde ik aan de andere kant van het prikkeldraad richting duintoppen. Ik zag al snel waar meneer zich ophield; de konijnen sprongen verderop aan alle kanten onder de duindoornen vandaan en inderdaad, daar liep Milo. Ik kon echter roepen wat ik wilde, meneer was te zeer in beslag genomen door zijn jachtdriften en gaf geen enkele respons. Wat de boel niet makkelijker maakte is dat het gebied vol staat met duindoorn, een ondoordringbare barrière, tenzij je een mini podenco (of konijn) bent en op je korte kromme pootjes overal onderdoor kunt rennen.

Vanaf de duintoppen kon ik af en toe even naar de roedel zwaaien die maar braaf stond te kijken naar wat er zich daar boven allemaal afspeelde. Ondertussen verdween Milo steeds dieper het gebied in, op een holletje van doornenbos naar doornenbos waar ik dan maar weer omheen moest zien te rennen. Ik besloot even op de hoogste duintop op adem te komen en verdere actie te plannen. Ik zag Milo langzaam richting een soort vallei bewegen en bedacht dat ik hem via de andere kant zou kunnen verrassen. Snel rende ik dwars door de doornenhel achterlangs naar beneden. Ik was nog niet beneden of ik stond al oog in oog met hem op grijpafstand, hebbes! Snel aangelijnd en nu via een hele grote (doornenvrije!) omweg teruggewandeld naar de roedel die nog steeds braaf aangelijnd aan de paal stond te wachten.

Hoewel… Finn (die dus duidelijk mijn halsbandenblogje nooit gelezen heeft) kwam ons al zonder halsband tegemoet gewandeld, in het midden van de groep stond een grote knoop van blauwe lijnen waar het hoofd van Rinus uitstak, en de lijn van Jip was nog maar 10 cm lang, de rest zat heen en weer door het prikkeldraad gevlochten.

Nadat iedereen uit de knoop was en ik een kleine tweehonderd doornen uit mijn schenen had getrokken (het bloed stond in mijn sokken, ik bespaar u de foto’s) was het tijd voor de terugweg. Veel te laat kwamen we – een jaartje van ons leven armer en weer een avontuur rijker – bij de bus aan.

Milo - konijnenjager
Milo, gran cazador de conejos