“Lekker relaxt een beetje door de duinen slenteren, zonnetje erbij, geen gedoe”, dat was zo ongeveer de wandeling die ik bedacht had.
Dat pakte anders uit. Ten eerste rolden er bij aankomst op de parkeerplaats al twee paarden + bijbehorende meisjes uit een trailer. Daarnaast was Balou weer eens mee, dat kon namelijk weer want haar loopsheid was over. Nou, daar dachten de heren van de ochtendploeg toch heel anders over… Read more “Noeste arbeid op vrijdagmorgen”
We zijn deze vrijdag de dertiende zonder kleerscheuren doorgekomen.
Als we het incidentje met de paardenjagers uit de ochtendploeg laten opwegen tegen de haast suffe braafheid van de middagploeg kunnen we zelfs spreken van een gemiddelde vrijdag…
Een woensdag met twee unieke ontmoetingen met paardenmeisjes.
De eerste was met de ochtendploeg op het strand bij het Zwarte Pad. Ik zag twee amazones aankomen en maakte direct haast met het aanlijnen van de doorgewinterde paardenjagers. De dames hielden hun paard in en passeerden ons pas toen de roedel zichtbaar onder controle was. In het voorbijgaan zei een van hen “dankjewel!”. Ik was met stomheid geslagen.
Het tweede incident had plaats op het duinpad in Monster toen we net met de middagploeg van de Zandmotor afkwamen. We lopen daar gelukkig sowieso altijd netjes aangelijnd. Vanuit tegenovergestelde richting kwamen ons wederom twee paardenmeisjes tegemoet. Voordat we het fietspad overstaken hielden ze netjes in aan de overkant zodat wij even een stuk naar rechts konden uitwijken. vervolgens konden de dames ons veilig passeren. In het voorbijgaan zei de achterste vriendelijk “dankjewel!”.
Dichte mist vanmorgen op het strand. Zaak om dan op je hoede te zijn, mountainbikers en paardenmeisjes trekken er bij zicht minder dan honderd meter speciaal op uit om de reguliere strandbezoeker schrik aan te jagen.
Best grappig natuurlijk maar als je pech hebt kun je verrast worden door laagvliegende kamikazepaardenmeisjes en moet je rennen voor je leven. Read more “De ochtendploeg in de mist”
Het had een mooie ochtendwandeling kunnen worden, ware het niet dat:
Een druilerige strandwandeling met de maandagochtendploeg.
Eigenlijk zouden we de tweede verjaardag van Finn vieren deze morgen maar al vroeg in de wandeling besloot meneer zijn eigen feestje te ontvluchten en er – samen met zijn gabbers – tussenuit te gaan, achter de paarden aan, all the way to Wassenaar. Pas tegen het einde van de wandeling verschenen er weer vier stipjes aan de horizon. Die stipjes mochten de wandeling aan de lijn afmaken.
De andere verjaardag die we eigenlijk zouden vieren deze morgen was de zesde van Nina. Nina weigerde echter te participeren in de hoofdactiviteit van vandaag: iedereen aanlijnen ivm aanstormende paardenmeisjes. De concurrentie moest er zelfs aan te pas komen om haar te vangen en aan te lijnen. Ook haar feestje is tot nader order uitgesteld.
Terug gingen we door de (paardenvrije) duinen waar we nog drie reeën spotten. Die zorgden samen met eerder genoemde twee paarden toch een beetje voor een ‘big five’ gevoel deze jachtsessie… Read more “Maandagmorgen op het strand”
Ons strandseizoen komt steeds dichterbij, we kunnen bijna niet wachten…
Vandaag was er nog even wat commotie op het strand, de laatste strandtenten worden afgebroken dus er beweegt nog veel materieel op en om het strand, de brandweer mocht een middagje buitenspelen en testte hoe hard de voertuigen over het strand kunnen vliegen en de eerste sulky kwam alweer voorbijgeraast.
Het paardenmeisje laat zich ook al steeds vaker zien, vandaag reed er bijvoorbeeld een exemplaar dat waarschijnlijk pas vanavond (als ze al haar selfies in chronologische volgorde terugkijkt) opmerkt dat er een roedel honden een half uur bezig is geweest om veilig om haar heen te bewegen.
Toch hebben we weer een beetje kunnen proeven hoe fijn het is als het hele strand van ons is in de wintermaanden. Read more “Twee maal strand op dinsdag”
Toen we vanmorgen het strand op kwamen stond er een werpstokkenmevrouw vrolijk met haar zombie hond pal voor de strandgang te ballen. Ik hield iedereen nog maar even aan de lijn en maakte een grote omtrekkende beweging. Toen ik er net voorbij dacht te zijn liep mevrouw ineens gezellig dezelfde kant op, ondertussen ballen alle kanten – vooral de onze – uitsmijtend. Ik besloot maar even te wachten om haar een lichte voorsprong te geven.
Onderwijl kwamen er vanaf de Pier twee paardenmeisjes onze kant op gehuppeld dus hield ik de roedel nog iets langer aangelijnd tot ook zij voorbij waren. In het voorbijgaan werden we netjes begroet en bedankt door de dames. ‘Zo kan het dus ook!’ dacht ik nog bij mezelf.
De werpstokkenmevrouw had inmiddels een redelijke voorsprong dus ik gooide de hele bende los en het feest kon beginnen. We hadden nog geen honderd meter gelopen toen de werpstokkenmevrouw zich plotsklaps omdraaide en de bal onze kant uit wierp. Ik bewoog snel richting de branding en riep iedereen met me mee. Mevrouw liep stevig door en gooide de bal nog een keer, nu midden in de roedel. Joep had hem als eerste. ‘Hé’ werd er naar me geroepen ‘hij heeft de bal gepikt’. Ik bedankte haar beleefd voor de bal en voor ik het wist was ik een ‘eikel’. Omdat ik de beroerdste niet ben ruilde ik de bal met Joep voor een frolicje en gaf hem terug aan mevrouw. ‘Ik heb ook recht om hier te lopen’ probeerde ze nog maar het was al te laat, ik gaf haar de blik! Gelukkig voor haar droeg ik een zonnebril anders had het nog eens slecht met haar kunnen aflopen.
Vrolijk wandelden wij verder. Net toen ik een gezellig frolic-momentje wilde inlassen met z’n allen zag ik de twee beleefde paardenmeisjes van daarnet met de snelheid van het licht op ons afstormen. In volle galop denderden ze dwars door de roedel. In een reflex nam ik een duik naar Pacha (notoire paardenjager), greep hem bij zijn tuig terwijl ik met de lange lijn van Dirk tussen mijn tanden geklemd de rest bij me probeerde te roepen maar dat laatste was uiteraard totaal kansloos, binnen een paar seconden was de hele roedel aan de horizon verdwenen. Niemand heeft ooit nog iets van ze vernomen….
En enerverend was het! Eerst kwamen we gezellig nog oude bekenden tegen maar al snel werden we omsingeld door paardenmeisjes – waaronder een heuse prinses en haar gevolg – politiewagens, de vogelambulance, andere strandvoertuigen en wat dies mee zij…
Wij zijn ons heil maar gaan zoeken in de duinen waar vervolgens heerlijk gespeeld werd. Voor Nena waren de verleidingen echter te groot en zij smeerde hem onder het prikkeldraad door Meijendel in en wij zagen haar van grote afstand over de duinentoppen vliegen terwijl de konijnen – letterlijk- voor haar uitsprongen. Uiteindelijk lukte het om weer met een complete roedel bij de bus terug te keren.
Het ophaalschema was door een druk ochtendprogramma met garagebezoek en huurbus regelen een beetje aangepast vandaag en de wandelingen wat ingekort (hoewel dat laatste nauwelijks gelukt is).
Toen de ochtendploeg zijn entree maakte op het strand doemde er vanuit de mist een horde ruiters op. Mijn paardenmeisjesalarm begon meteen te piepen en met versnelde pas stuurde ik de roedel keurig in het gelid richting branding opdat de horde ons kon passeren. Er klonk zowaar een bedankje vanuit de horde. Verbaasd keek ik op om direct in de volgende verbazing te vallen; het was Prinses Beatrix in hoogsteigen persoon die ons bedankte, wat een welopgevoed paardenmeisje is dat!
Na deze vorstelijke start verviel de roedel al snel in de normale vrijdagmorgenroutine; iedereen aanblaffen, op vreemde honden jagen, vieze dingen van het strand eten, ongeoorloofd in de duinen verdwijnen, etc, etc.
De middagploeg mocht onder zonniger omstandigheden aan de slag. Ook in de middagploeg vierde de rebellie hoogtij maar omdat er a. helemaal niemand meer op het strand liep en het b. bijna weekend was hebben we ons daar maar niet meer al te druk om gemaakt.
