Code rood die toch geel bleek

Het ene na het andere pushbericht attendeerde ons gisteravond op de gevaarlijke weersomstandigheden die voor vanmorgen werden verwacht. Code rood, ijzel, toestanden. Voor de zekerheid werd de ochtendwandeling een paar uur uitgesteld zodat we met een gecombineerde ochtend/middagploeg op pad konden gaan. Gelukkig hoefde niet iedereen mee, dat had op zich wel gekund maar was dan een erg knusse bedoening geworden in de bus, maar nog steeds gingen we met een behoorlijke kudde het strand op.

Dat strand was overigens totaal verlaten, er stond welgeteld één auto op de parkeerplaats toen we aankwamen, en dat kwam best goed uit met deze meute. Zoals verwacht werd het een extra leuke wandeling en deed iedereen zijn uiterste brave best om het gezellig te houden. Ok, er deed een husky niet mee, die volgde haar eigen draaiboek en genoot elders op het strand van wat waarschijnlijk voorlopig haar laatste keer loslopen was, maar de rest maakte er een gedenkwaardig feestje van.

Alle honden & bazen weer bedankt voor de flexibiliteit!

O ja, er zijn ook nog wat beelden van de momenten dat het niet regende:
Read more “Code rood die toch geel bleek”

De Maandagmiddagploeg

Voor vanmiddag stond de functionele test van de lange lijnen op het programma.

We namen er drie mee het strand op om te kijken of ze uitkomst konden bieden bij het aansturen van dwangmatige vreetmachines. Met vierenhalve labrador in de middaggroep hadden we een overschot aan ‘vrijwilligers’. Bailey, Senna en Maddy waren de uitverkorenen.

We hoefden niet lang te wachten op de eerste testsituatie. Er werd een verse drol gelegd en een niet nader te noemen labrador stond al in de starthouding om deze naar binnen te werken. Ik hoefde slechts mijn voet op de lijn te plaatsen terwijl ik een pedagogisch “Bailey don’t!” uitriep. Man wat een uitvinding dit, de rest van de wandeling had ik slechts mijn stem nodig om eerder niet genoemde labrador van het vreten af te houden. Ook Senna die – zonder nog te luisteren – als een tank overal overheen walst zodra zijn neus ergens iets eetbaars heeft gespot was vrij eenvoudig te corrigeren. Maddy is iets slimmer, die rent eerst een paar honderd meter buiten bereik voordat ze allerhande verboden zaken (krabbepoten!) naar binnen werkt, die moesten we dus in de buurt van de roedel zien te houden. Ook dat bleek een eitje.

Kort samengevat zijn de lange lijnen nu al een succes en u zult ze de komende tijd nog vaak in de filmpjes voorbij zien fladderen.