Noeste arbeid op vrijdagmorgen

vrijdagmorgen

“Lekker relaxt een beetje door de duinen slenteren, zonnetje erbij, geen gedoe”, dat was zo ongeveer de wandeling die ik bedacht had.

Dat pakte anders uit. Ten eerste rolden er bij aankomst op de parkeerplaats al twee paarden + bijbehorende meisjes uit een trailer. Daarnaast was Balou weer eens mee, dat kon namelijk weer want haar loopsheid was over. Nou, daar dachten de heren van de ochtendploeg toch heel anders over…

  • …daar dachten de heren van de ochtendploeg toch heel anders over…

Terwijl ik om de meter iemand van Balou af moest zien te trekken werden er tijdens de afdaling richting strand ook nog eens bovengemiddeld veel bovengemiddeld grote hopen geproduceerd. De zakjes waren niet aan te slepen. Eenmaal beneden konden we direct de onlangs eindelijk geleegde afvalbak volstorten. Terwijl we aangelijnd langs het prikkeldraad van de Atlantikwall om de paardenmeisjes en alle ballenwerpstokvreugde heentrokken liepen we recht in een pulka-bootcamp waar iemand op het lumineuze idee kwam een frisbee voor ons langs te werpen. Dus nu moest ik behalve de jongens die met Balou wilden dansen en de types die achter de paarden aan wilden ook nog eens een halve roedel in toom zien te houden die achter een frisbee/flatcoated retriever combinatie aan wilde gaan. Gelukkig kwamen de duinen al in zicht waar ik de hele bende veilig zou kunnen lanceren.
Niet dus, het hele pulka gezelschap spande zichzelf voor hun sleetjes in en zette koers richting ons duin! Op het strand zat inmiddels de roedel van de concurrentie ons op de hielen terwijl de paardenmeisjes een stukje voor ons uit sjokten. Ik zette het, met de hele bende nog aan de lijn, op een hollen om een lichte voorsprong op iedereen te nemen en een stuk verderop – enigszins buiten adem – dan eindelijk het duin in te duiken. Eenmaal daar werd er heerlijk gespeeld en gerend en hoewel ik zo nu en dan een van de heren wegens grensoverschrijdend gedrag een time-out aan de lijn moest geven voelde ik toch heel even de geplande sfeer van “Lekker relaxt een beetje door de duinen slenteren, zonnetje erbij, geen gedoe”. Net toen we na verloop van tijd de terugweg wilden inzetten doemden de paardenmeisjes weer op aan de horizon. Die lieten we nog maar even voorbij gaan. Nu hadden we er een uitdaging bij op de terugweg; iedereen zien af te houden van alle paardenpoep die zojuist vers op onze route was gedeponeerd. Dit mislukte glansrijk. Uitgeput (ik) en volgevreten (de rest) kwamen we terug bij de bus, bijna weekend!