Dinsdag, de langste dag

de langste dag

De ochtendploeg bewandelde het strand bij het Zwarte Pad. Daar was het bij aankomst nog goed te doen qua drukte. Op de terugweg was het de kunst om de hele club bij elkaar te houden en alle tennisballen te ontwijken die ons langs alle kanten om de oren vlogen. De echte ergernis begon pas bij de strandopgang waar de massa zichzelf weer eens vrijstelling van de aanlijnplicht had verleend en we om de meter een loslopend feestnummer uit onze keurig aangelijnde roedel moesten zien te bonjouren. Mijn eigen Rinus knapt dit gelukkig met steeds meer plezier voor me op zodat ik lachend beleefd kan blijven tegen de massa.

De laatste meters werd mijn beleefdheid echter flink op de proef gesteld door eindeloos gehannes met twee loslopende honden van een meneer in roze Mr Marvis-shorts met bijpassende vrouw. Eerst zat er een te poepen op de plek waar een vrachtwagen wilde keren. Dat werd dan zowaar nog wel – tergend langzaam – netjes opgeruimd. Ondertussen moest er een auto van een strandtenthouder langs terwijl hond nummer twee in de weg kwam staan en er langs alle kanten mensen met al dan niet loslopende honden langs moesten. Wij stonden al die tijd netjes aan de kant te wachten totdat we konden passeren. De bijpassende mevrouw probeerde in een (niet bijster flatteuze) hilarische pose de twee honden aan de halsband uit de weg te trekken terwijl meneer op zijn gemakje, handen in de zak, ons de rug toekeerde en nog eens de weg ging staan versperren. Toen we eindelijk kans zagen er langs te glippen werd de roze Mr Marvis even aangetikt door twee grote nieuwsgierige neuzen (van mijn eigen Joep en Rinus). Meneer reageerde alsof zijn ledematen er werden afgebeten. Zijn beledigde blik bleef ons onafgebroken volgen. Ik vroeg of hij misschien nog iets wilde zeggen. Nee, hij keek alleen even. Prima, ik echter wel; om te beginnen dat hij zijn honden dient aan te lijnen daar waar de aanlijnplicht van kracht is. Ik hoorde achter me nog iets mompelen dat hij ‘maar twee honden had’. Dat verbroedert dan toch weer, dacht ik bij mezelf, ik heb zelf tenslotte ook maar twee honden…

De middagploeg was door enkele last-minute noodgevallen van een omvang waar je je met goed fatsoen niet mee in een bos kan vertonen. We zochten daarom de oneindige ruimte van de Zandmotor op. Qua route hielden we een beetje rekening met het het feit dat we nogal wat bejaarden in ons midden hadden. Er werd iets langer gepoedeld in de lagune en het ging met een slakkengangetje richting de zee om via het strand terug te slenteren naar de strandopgang. De jeugd kon ondertussen naar hartelust kilometers maken en wild achter elkaar rennen terwijl ieder er verder in eigen tempo een eigen feestje van maakte. Op het duinpad oogstte de bende veel bewondering door belachelijk netjes aan de lijn mee te wandelen. Trots en tevreden ging het terug richting Den Haag.

  • Wat beelden van achtereenvolgens de ochtend- en middagploeg