Maandag…

maandag

De ochtendploeg maakte vandaag maar liefst twee strandwandelingen.

Tijdens de eerste vond een niet nader te noemen husky dat ze niet met de rest mee hoefde te doen en beter haar eigen route kon volgen. Toevallig voerde deze route precies langs allerlei verboden aanspoelsels die stuk voor stuk handig naar binnen werden gewerkt. Dat ondergetekende het daarna in zijn hoofd haalde haar bij de groep te roepen was uiteraard net een stapje te ver en dermate beledigend dat de majesteit ons abrupt de rug toekeerde en op een drafje terugliep richting strandopgang. Pogingen van hulpvaardige strandbezoekers om haar te vangen mochten niet baten en er zat weinig anders op dan de hele club aan te lijnen en de terugtocht in te zetten. Terwijl madam halverwege de strandopgang treiterend quasi nonchalant om zich heen stond te kijken slingerde ik de andere honden aan een paal. Onderwijl moest er een vrachtwagen omhoog. Ik – en ongetwijfeld ook de vrachtwagenchauffeur – ging er van uit dat mevrouw het nu wel op een hollen zou zetten maar niets bleek minder waar. Onverzettelijk bleef ze midden op het pad staan en de vrachtwagen moest goed in de remmen. Ik sprintte omhoog om haar aan te lijnen maar het loeder kon ineens tóch hollen. Wetende dat ze in de buurt van bus zou blijven dralen (wij kennen onze pappenheimers…) wandelde ik, enigszins op adem komend, op mijn gemak naar de bus, opende het achterportier en ja hoor, met een sierlijke boog sprong mevrouw vanuit het niets in de bus.

Opdat zij zich niet zou vervelen gaf ik mevrouw de taak vooral goed op de bus te passen waarna ik weer naar beneden liep om met de wel heel erg braaf wachtende roedel nog even een heel gezellige strandwandeling te maken. Blij, voldaan en veel te laat keerden we na afloop bij de bus terug waar een beledigde majesteit ons geen blik waardig gunde. Morgen de herkansing…

De middagploeg bestond door omstandigheden bijna volledig uit wat je – afgezet tegen de normale gemiddelde grootte binnen onze gelederen – klein grut zou kunnen noemen. Het was dan ook nauwelijks te merken dat we eigenlijk met een behoorlijk grote groep het bos in gingen. Dat we borderterriër Puk halverwege kwijt raakten viel in eerste instantie dan ook amper op. Die knurft was gewoon vrolijk rechts gegaan waar wij links gingen en hij kuierde op zijn dooie gemakje een stukje verderop door het bos toen hij door oplettende collega Sasha werd onderschept. Onder het genot van een regenbui die net een tikje steviger was dan waar we op gerekend hadden vervolgden we met voltallige roedel onze weg om uiteindelijk als een stel totaal verzopen katten bij de bus terug te komen.

De kop is eraf, de rest van de week kan alleen maar meevallen!


  • De ochtendploeg

  • De middagploeg

One thought on “Maandag…

Comments are closed.