Dinsdagmorgen, strandwandeling Zwarte Pad

Prachtig weer, een enthousiaste roedel en bijna niemand op het strand. We hebben heerlijk gewandeld totdat…

…we de meneer met jachthond tegenkwamen waar we altijd met een grote boog omheen trekken. Meneer en hond lijden namelijk aan een ernstige tennisballenfixatie, daarnaast is jachthond ongecastreerd en niet onder appel en komt hij altijd, bij voorkeur als we allemaal net netjes aan de lijn het strand verlaten, enorm veel onrust stoken.

Met het risico een paar natte sokken op te lopen leidde ik de roedel langs het uiterste randje van de verste zandbank om het duo heen en op dat moment besloot meneer in al zijn wijsheid toch nog even de bal te gooien… Om een lang verhaal kort te maken: Alle honden behlave Tulp kwamen na verloop van tijd weer terug. Meneer liep vrolijk de bal werpend verder, zijn hond en Tulp erachteraan. Ik kon roepen wat ik wou, Tulp kwam niet, logisch want de bal bleef door de lucht vliegen. Nadat ik iedereen had aangelijnd zetten we de achtervolging in. Toen we er bijna waren wierp meneeer de bal nog een keertje, Tulp greep de bal, zag ons en smeerde hem mét bal de duinen in. Bedankt meneer! Met aangelijnde roedel kluunde ik over het duin in de richting van waar ze was verdwenen. Na verloop van tijd zagen we haar dan eindelijk en met veel bombarie gooide ik een stuk drijfhout in de lucht, dat bleek de juiste trigger. Met het drijfhout in de ene hand en een frolicje in de andere was madam snel aangelijnd en konden we – inmiddels zwaar in blessuretijd – de terugtocht inzetten.

En meneer loopt waarschijnlijk nog zijn bal te zoeken in het duin, wij roepen hem bij dezen uit tot [orgaan dat onder een hengst hangt] van de maand!