Met een uitgedund roedeltje reden we naar Monster voor de middagwandeling op de Zandmotor.
Als altijd begon het feest direct na het lanceren bij de kleine lagune (na een flink stuk verplicht aangelijnd door de duinen te hebben gelopen). Na even lekker in en om het water te hebben gespeeld zetten we de wandeling voort richting grote vlakte. Labrador Bailey was het daar duidelijk niet mee eens en bleef eigenwijs in het water zitten. Na een paar honderd meter wandelen en een paar honderd keer roepen trakteerde ik de honden die wel braaf mee waren gelopen op een voertje, dat hielp. Meneer kwam er (helemaal groen en onder de slierten waterplanten) op een drafje aan.
Vervolgens bleef hij weer stokstijf staan terwijl we verder liepen. Ik besloot hem maar even te controleren op misschien een wondje of een pijntje oid maar hij leek helemaal in orde. Er zat niets anders op dan hem aan te lijnen.
Nu kent Bailey een uniek kunstje; hij kan als hij geen zin heeft om mee te lopen zijn lichaamsgewicht met een factor 10 vermenigvuldigen en compleet voor anker gaan. Met geen tien paarden trek je hem dan mee. Ik besloot voor 11 paarden te trekken en het werd een helse vijftien minuten labrador mee naar de zee sleuren. Helemaal stuk gooide ik hem bij de branding los en – mirakel – meneer kon ineens gezellig meerennen. Dat was echter van korte duur, hij nam steeds meer afstand en uiteindelijk bleef hij weer heel ver achter.
Toen het tijd was om van het strand richting bus te wandelen wilde ik hem weer aanlijnen maar meneer hield gepaste afstand en liet zich niet meer pakken. Hij rende door een diepe mui naar de zandbank waar toevallig net een gezelschap oudere dames met moeilijk veel shih tzu’s aan kwam gelopen. Uiteraard werd er direct bij het zien van de roedel een tennisbal gegooid en voor ik het wist zat de hele roedel bovenop de bal op de zandbank terwijl de shih tzutjes alle kanten uitstoven. De roedel kwam – met tennisbal – terug en één kranige grijze dame met opgestroopte broekspijpen kwam naar de rand van de mui, met een hand wijzend naar Benny die de bal had en de andere hand geopend aan een gestrekte arm met een gebaar van ‘geef hier’. Zij stond naast Bailey en ik riep, ik regel de bal maar kunt u die blonde labrador even bij zijn halsband pakken?! Mevrouw begon te schaterlachen alsof ik zojuist de allerbeste mop die ze ooit had gehoord vertelde. Ik riep – met iets meer volume nu “ik maak geen grapje, ik krijg hem niet te pakken, kunt u hem even bij zijn halsband pakken?” Niet luisterend en geheel gefocust op de bal (sommige bazen gaan echt op hun hond lijken) stapte ze het water van de mui in, recht op de bal af die ik inmiddels met Benny had geruild voor een frolicje.
Terwijl ik haar de bal overhandigde complimenteerde ik haar met haar bovengemiddelde hulpvaardigheid en adviseerde tevens niet te lang meer te wachten met een gehoortest. Deze mop was blijkbaar nog beter dan de vorige, blij schaterlachend en vriendelijk zwaaiend ging mevrouw haar gezelschapje achterna. Rare jongens die Westlanders…
Inmiddels was ik overal zo klaar mee dat ik door de mui naar Bailey sprintte. Deze dacht slim te zijn door de zee in te hollen maar niets kon mij nu meer stoppen, ik rende achter hem aan maar hij wist toch nog te ontkomen. GRMBL.
Zonder aangelijnde labrador, met een broek die nat was tot aan het kruis en soppend in mijn wandelschoenen aanvaardden we de terugtocht. Bij de strandgang zette ik iedereen aangelijnd aan een paal en rende terug voor Bailey die op gepaste afstand achter ons liep. Hij liet zich ditmaal compleet overrompelen en aanlijnen. Pfew!
Tijd om standaard een setje droge kleren in de bus te hebben…