De middagploeg ging traditiegetrouw aan de slag op de Zandmotor.
Vanaf het moment dat iedereen los mocht was het direct een feestje. Rennend en spelend liepen we via de lagune – die met dit weer grijsgroen was ipv blauw – richting zee. Halverwege zag ik ineens enkele neuzen de lucht ingaan en renden een aantal dames, Belle voorop, de andere kant uit.
Ik riep iedereen terug en op Molly na (wie anders…) gaf iedereen hier gehoor aan. Molly verdween geheel uit zicht, ik hoopte maar dat ze niet achter de paarden aan was oid. Toen we bij het strand aankwamen zagen we Molly heel in de verte, ze was ergens druk mee maar het was niet te zien waarmee. Door schade en schande wijs geworden besloot ik vooral niet haar kant uit te gaan. De roedel was inmiddels lekker aan het spelen bij de ‘kliffen’ aan het strand. Ik riep iedereen even goed in zicht van Molly bij me voor iets lekkers en dat deed de truc, mevrouw kwam er al aangesneld. Hoewel ze op gepaste afstand bleef was het een koud kunstje op haar lange lijn te gaan staan waarop ik haar kon aanlijnen.
De wandeling voerde ons verder richting de plek waar Molly naartoe was gerend en zodra we daar bijna waren nam een aantal honden een spurt in diezelfde richting. Het leek me handig ook een sprintje te trekken (voor zover dat mogelijk was met Molly en een van haar operatie herstellende Charlie aan de lijn) en keek plots recht in de verschrikte ogen van het schattigste zeehondje ooit…
Het kostte even wat aanlijnen en kleine stemverheffing om iedereen mee te krijgen (zeehondje beet onderwijl – letterlijk – goed van zich af naar een iets te nieuwsgierige Benny) en zo hard mogelijk hiervandaan te rennen. Tijd om de terugweg te aanvaarden en het weekend in te luiden!
- no seals were harmed in the making of this video