Even voorstellen…

Hallo, Charlie is de naam!

Ik ben een bijzonder hübsche Oudduitse herderdame van ruim een jaar oud.

Eigenlijk loop ik al weken met Mister Dog mee maar direct in het begin werd ik loops en toen mocht ik heel lang niet mee en daarna besloot ik even te wachten met mezelf voor te stellen totdat ik een keer een goed verhaal te vertellen zou hebben. Vandaag is dat moment denk ik wel gekomen…

U moet weten dat ik geen gemiddeld makkelijke hond ben, ik heb – zoals Mister Dog dat noemt – een paar ‘issues’ (een van mijn ‘issues’ is volgens hem mijn hoge intelligentie en dat schijnt het er allemaal niet makkelijker op te maken, haha) en ik kan hier en daar best wat hulp gebruiken in het vinden van mijn weg in de mensen- en hondenwereld.
Zo vind ik het bijvoorbeeld heel spannend als ik thuis word opgehaald, zo spannend dat ik in het begin eigenlijk niet eens mee wilde maar dat gaat gelukkig steeds beter.

Vandaag ging dat bijvoorbeeld al heel relaxed, Mister Dog was daarover erg opgetogen maar kon toen nog niet half bevroeden wat hem nog allemaal stond te wachten deze middag.

Eerst was het nog een gezellige boel, we gingen met de middagploeg naar de duinen en daar hebben we lekker gespeeld:

• hier was alles nog relaxed en gezellig…

Omdat hij het vanuit zijn perspectief waarschijnlijk net even iets beter kan verwoorden laat ik Mister Dog de rest vertellen:

Na even lekker te hebben gespeeld was het tijd voor een frolic-momentje, iederen kwam braaf een frolicje halen, Charlie ook maar ik merkte dat ze behoorlijk op haar hoede was; venijnig het frolicje uit (en in) mijn vingers happen en snel weer buiten mijn bereik bewegen. Bij mij gaan dan direct alarmbelletjes rinkelen. Ik sloeg er echter verder geen zichtbare acht op maar laste even later weer een vrolijk koekjes-momentje in. Ditmaal kwam Charlie zelfs geen koekje halen en bleef op gepaste afstand. Dit werd al iets verontrustender en ik besloot om als roedel weer te gaan bewegen in de hoop dat ze zou aansluiten en de spanning – waar deze dan ook door mocht zijn veroorzaakt – van zich af zou schudden.

Dit werkte niet, de roedel liep vrolijk met me mee maar Charlie liep een stuk voor ons uit en wat ik ook deed, ik kon haar niet bij ons roepen, ze vertikte het. De afstand werd steeds groter waarop ik het idee kreeg richting collega Marian (de Uitlaatjuf) te lopen die toevallig een stuk verderop op het strand met haar roedel in de weer was. Onderwijl probeerde ik Marian te bellen om haar te vragen of ze kans zag Charlie met haar allerliefste uitlaatjuffenstem te lokken en/of te onderscheppen maar ze nam haar telefoon maar niet op. Toen we wat dichterbij kwamen zag ik waarom;

Marian was bezig met een gewonde / geblesseerde hond en haar roedel maakte het haar hierbij niet al te makkelijk. Terwijl zij – met haar hele roedel aan de lijn – de hond het strand probeerde af te dragen probeerde een van haar honden deze uit haar handen te graaien wat uiteraard ook weer voor veel commotie in de rest van haar roedel zorgde.

Ik vergat mijn wegloper even – deze liep inmiddels richting Pier achter twee vreemde honden en bazen aan – en nam de grootste belhamel (laten we hem voor het gemak even Prem noemen) van haar over en gezamenlijk zetten we koers naar de parkeerplaats. Charlie verdween inmiddels onder de Pier door uit zicht.

Zodra we op de parkeerplaats de honden in de bus hadden zitten scheurde ik richting Carlton Beach hotel om daar – alle verwensingen van de fluoriserend gele verkeersregelaars negerend – de betonplaten naar het strand op te rijden. Snel uitgestapt maar Charlie was in geen velden of wegen te bekennen. Inmiddels was Marian ook met haar bus gearriveerd. Een verkeersregelmeneer probeerde haar nog bang te maken met woorden als ‘politie’ en ‘bekeuring’ maar wij hadden andere prioriteiten. Omdat ik bang was dat Charlie naar huis zou lopen – ze woont vlakbij in Belgisch Park – vroeg ik Marian of ze naar haar huis wilde rijden om daar te posten. Ik reed inmiddels met een lichte overschrijding van de maximumsnelheid om het Kurhaus heen naar de boulevard. Gelukkig woonde Duke daar vroeger en zodoende wist ik daar heimelijk te parkeren en een sprint te trekken het strand op.

Geen Oudduitse herder te bekennen op het strand. Ik belde ondertussen met de dierenambulance om de vermissing te melden en te checken of er misschien al een zichtmelding was. dat was helaas niet het geval maar zodra ik ophing kreeg ik bericht van Marian dat Charlie vlakbij haar huis stond! Terug richting bus gesprint dus, onderweg kreeg ik de update dat Charlie alweer de kuierlatten had genomen en op de markt in de Stevinstraat was gespot. Zodra ik daar aankwam zag ik een zichtbaar aangedane Marian die haar nét niet te pakken had kunnen krijgen voor de deur en haar nu op de markt uit het oog was verloren.

Nu wist ik toevallig dat Charlie’s oma ook ergens in de buurt woonde en vermoedde dat ze nu misschien daarheen zou lopen ik had alleen geen flauw idee waar oma woonde en de eigenaren kreeg ik niet te pakken. Ik besloot te voet de buurt uit te kammen en mensen aan te spreken. Marian reed inmiddels met haar bus door de buurt. Niemand had een hond zien lopen.

Ik had nu eindelijk contact met een van de eigenaren die me het adres van ‘oma’ kon geven en terwijl ik daar naartoe liep kreeg ik al het verlossende bericht dat ze daar veilig binnen zat!!!

Wat een opluchting, dit had natuurlijk heel anders kunnen aflopen. En wat fantastisch dat ‘de concurrentie’ zich ook voor 200% inzet in zo’n geval. In alle consternatie ben ik helemaal vergeten te informeren hoe het met de geblesseerde hond is afgelopen. Dat ga ik nu direct even rechtzetten…