Prinsjesdag in de bosjes

prinsjesdag

Nu is onze stad sowieso altijd al voor de helft afgesloten in verband met semipermanente (weg)werkzaamheden en de gebruikelijke megalomane toestanden ter meerdere glorie van het curriculum van de zoveelste uit de provincie geïmporteerde wethouder maar vandaag konden we daar nog eens een oer-Haagsche traditie bij optellen; de prinsjesdagafsluitingen!

Ondanks de barricades op onze ophaalroute wisten wisten we behendig genoeg door het verkeer te laveren om slechts een kwartiertje later dan normaal bij het strand aan te komen. Tot onze schrik stond daar al een leger SUV-moeders hordes kinderen uit te laden (allemaal vrij vandaag natuurlijk die Haagse rakkertjes) dus snel weer rechtsomkeert gemaakt en koers gezet richting onze vertrouwde bosjes.

De ochtendploeg

Daar was het – zeker vanmorgen – aangenaam rustig. De ochtendwandeling verliep ‘smooth’ totdat we op een duister paadje de dakloze meneer die normaal ietsje verderop in een tentje bivakkeert slapend op de grond aantroffen. Klaarblijkelijk had hij een goede dag gehad, hij had niet alleen zodanig goed gescoord dat hij zijn tentje niet eens meer redde maar hij had ook nog eens een rijk gevuld tasje van de dönerkebabtent naast hem staan. Het was ons nog niet duidelijk of dit zijn ontbijt had moeten worden of dat hij vannacht voortijdig crashte maar het maakte allemaal al niet meer uit, beagle Jip had het tasje reeds te pakken en rende er mee de bosjes in.

Uiteraard weigerde Jips gehoor direct elke dienst… pas honderden meters verderop kregen we hem te pakken waar hij in de struiken de resten van het tasje en een stuk aluminiumfolie stond uit te likken. Terwijl ik hem bij zijn lurven greep (of waren het zijn kladden?) en aan de lijn slingerde zagen de labradors achter mijn rug kans om de resten van de verpakking op te eten, al wat restte was een plastic vorkje…

De middagploeg

De middagploeg moest aan de slag in een inmiddels iets drukker bos. Het was wel een gezellige boel, Bram was weer terug na drie weken vakantie, ik moest net als de eerste keer dat hij meeging permanent lachen om zijn ongekend grappige hoofd, Bram ziet er een beetje uit alsof hij uit allerlei verschillende hond-onderdelen in elkaar is gefrankensteind en dat er voor zijn gelaat ook iets van een mens met een hele ernstige blik is gebruikt, té grappig is hij. Enfin, Bram had er zin in en wist de boel lekker op gang te houden. Mister Dogs buurmeisjes Kate en Bobbie hadden elkaar ook weer helemaal gevonden en binnen no-time was de hele roedel geïnfecteerd met het speelvirus. Afgezien van enkele minder smakelijke consumptieve ongehoorzaamheidjes (ik bespaar u de details) was het een perfecte wandeling.

Driewerf hoera!