De middagploeg had een fijne boswandeling in de Scheveningse Bosjes. Doutzen was voor het eerst sinds haar operatie weer van de partij en had voor de gelegenheid haar nieuwe kleren aan. Omdat die uiteraard niet vies mochten worden liep ze vandaag nog even aan de lijn.
Het was gezellig druk in het bos en behalve heel veel bekenden kwamen we onderweg ook nog twee varianten van roedelangst tegen.
De eerste was een hondje dat zodra ze de hoek omkwam en de roedel zag snel terugrende naar haar baas om steun te zoeken. Het ontging de baas echter volledig want hij was veel te druk met zijn telefoon. Wij hebben om de hond te ontzien maar een omtrekkende beweging gemaakt, dwars door de struiken. Ik geloof niet dat baas in kwestie hier ook maar iets van heeft meegekregen.
Het tweede geval betrof een bazin met roedelangst (de hond was namelijk totaal niet onder de indruk). Dit is de gevaarlijkste variant. Zodra mevrouw de roedel zag raapte ze een tak op en duwde die eerst bij haar hond in zijn gezicht om hem vervolgens zo ver mogelijk de andere kant uit te gooien. Hond vond de roedel stukken interessanter en liet vriendelijk kwispelend de tak voor wat hij was. Mevrouw pakte nog een tak maar nu de roedel dichterbij was gooide ze het over een andere boeg (ik heb veel bezopen acties gezien maar deze was nieuw voor mij) en ging gebukt tegenover haar hond staan en greep hem – met de tak nog in haar rechterhand – aan weerszijden van zijn hoofd bij zijn halsband en duwde haar neus tegen die van de hond terwijl ze hem vertelde dat hij rustig moest blijven. Nu had ze pas écht de aandacht van de roedel.
Terwijl Bailey aan de tak stond te rukken en Scharrel en Lola de hond besprongen duwde Joep zijn neus in mevrouw haar niet te missen achterste. Wat een heerlijk moment! Ik deed niet eens moeite mijn lach te onderdrukken en liep snel door terwijl ik de bende bij me riep. Iedereen kwam direct en we hebben een extra frolic-momentje ingelast om dat te vieren.