Voor vanmiddag stond de functionele test van de lange lijnen op het programma.
We namen er drie mee het strand op om te kijken of ze uitkomst konden bieden bij het aansturen van dwangmatige vreetmachines. Met vierenhalve labrador in de middaggroep hadden we een overschot aan ‘vrijwilligers’. Bailey, Senna en Maddy waren de uitverkorenen.
We hoefden niet lang te wachten op de eerste testsituatie. Er werd een verse drol gelegd en een niet nader te noemen labrador stond al in de starthouding om deze naar binnen te werken. Ik hoefde slechts mijn voet op de lijn te plaatsen terwijl ik een pedagogisch “Bailey don’t!” uitriep. Man wat een uitvinding dit, de rest van de wandeling had ik slechts mijn stem nodig om eerder niet genoemde labrador van het vreten af te houden. Ook Senna die – zonder nog te luisteren – als een tank overal overheen walst zodra zijn neus ergens iets eetbaars heeft gespot was vrij eenvoudig te corrigeren. Maddy is iets slimmer, die rent eerst een paar honderd meter buiten bereik voordat ze allerhande verboden zaken (krabbepoten!) naar binnen werkt, die moesten we dus in de buurt van de roedel zien te houden. Ook dat bleek een eitje.
Kort samengevat zijn de lange lijnen nu al een succes en u zult ze de komende tijd nog vaak in de filmpjes voorbij zien fladderen.