強情な is Japans voor eigenwijs. Ik weet niet of het Japans meerdere woorden voor eigenwijs kent maar indien wel dan zijn ze ongetwijfeld allemaal van toepassing op de Kishu. Nou hebben we er daar eentje van lopen bij Mister Dog, Roka is zijn naam (een naam die u in combinatie met het woord eigenwijs vast al vaker bent tegengekomen in mijn blogjes).

De wandeling was reuze gezellig. Er liep even een verstekeling mee, een ongecastreerd vuilnisbakje zonder penning dat om de haverklap op de heren stond te rijden wat hem dan in niet mis te verstane bewoordingen door de heren zelf werd afgeraden. Dat veroorzaakte dus lekker wat onrust. Ik vermoedde dat hij bij een van de strandtenten hoorde en dat bleek op de terugweg ook het geval. Gelukkig voor hem, want terug liepen we een stukje met de concurrentie mee en toen uitten zoveel reuen hun ongenoegen jegens zijn aanwezigheid dat hij naar de strandtent moest sprinten om zich het vege lijf te redden.

Bijna aan het einde van de wandeling begon het te helaas regenen dus dacht ik met versnelde pas naar de bus te lopen toen Roka besloot hem te smeren naar de roedel van conculega Bas die net het strand op kwam. Na lang wachten kwam hij uiteindelijk – doordacht langzaam – tot net buiten ons bereik weer onze kant op maar liet zich verder niet benaderen. Meneer had duidelijk nog geen zin om te gaan. Ik zette het met de rest aan de lijn op een lopen naar de strandopgang waar ik iedereen net buiten zicht aan een paal achterliet om via een omweg terug het strand op te gaan en Roka van achter te besluipen. Als altijd was hij volkomen overrompeld door het plotseling opdoemen van mijn persoon en kon ik hem zonder al te veel moeite aanlijnen. Pfew!

Ik ken de Japanse uitdrukking voor ‘aan de lange lijn lopen’ niet maar dat is wel wat er voorlopig voor meneer op het programma staat.