Schuilen in het bos met de woeste vrijdagochtendbende

De altijd woeste vrijdagochtendploeg komt niet zo vaak in het bos, met zo’n drukke bende zoeken we doorgaans liever een beetje de ruimte van het strand op. Vandaag was de groep extra groot en noopten de weersomstandigheden ons toch naar het bos uit te wijken.

Omdat het flink begon te regenen zodra we bij het bos aankwamen besloot ik het redelijk beschutte ruiterpad te nemen omdat er met dit weer toch niemand met zijn paard het bos in zou gaan. Dat bleek een flinke misrekening want na nog geen minuut botste de roedel frontaal op twee ruiters. In een van de twee meende ik de hofstalmeester te herkennen. Beiden hielden gelukkig het hoofd koel en wonder boven wonder gebeurde er – op wat hysterisch geblaf na – niets en gaf eenieder (zelfs de notoire paardenjagers!) gehoor aan mijn verzoek vooral snel mee te lopen naar het wandelpad. Dat ik dit nog eens mocht meemaken met deze groep barbaren…
Excuses hofstalmeester, wij liepen op het verkeerde pad en bovendien ben ik zelf altijd redelijk ontstemd als er paardenmeisjes op de wandelpaden ronddolen.

Er liepen er overigens wel meer op de verkeerde plek vandaag; op de grote hondenspeelvlakte rende de roedel ineens door een groep hevig geschrokken peuters. De dames van de opvang dachten dat het een goed idee was om zich daar met een roedel ukkies te verpozen. Toen ik mij verontschuldigde en duidelijk maakte dat er nog geen 50 meter verderop een prachtige hondenvrije kinderspeeltuin was te vinden werd ik aangekeken of ik van een andere planeet kwam. We zijn maar vlug doorgelopen…

peuters

Eigenlijk was ik vandaag reuze trots op de vrijdagochtendbende, ze waren ongehoord sociaal naar andere bosbezoekers en bleven keurig bij elkaar allemaal, chapeau gasten!