Vandaag was het dan zover, Nanna – onze duitse staande schone die helaas ver buiten ons ophaalgebied gaat wonen – was voor de allerlaatste keer met ons mee.
Ze had hier gelukkig wel een prachtige dag voor uitgekozen dat maakte het afscheid direct een stuk vrolijker. Wat ook enorm hielp was de exorbitante hoeveelheid delicatessen die ze had meegenomen om uit te delen, daar hebben we de hele dag door van genoten de roedel is nog nooit zo netjes bij elkaar gebleven…
Nanna mocht kiezen waar er gewandeld ging worden en dat werd dus twee maal zwarte pad en dan het liefst een beetje in de duinen. Dat laatste had ik wel zien aankomen; vorige week hebben we daar namelijk al de eerste reeën mogen spotten. Helaas voor Nanna lieten de reeën zich vandaag niet zien maar het mooie weer en de traktaties compenseerden dit ruimschoots. Read more “Nanna’s afscheidsfeestje”
Een prachtige dag was het, blauwe lucht, zonnetje, fantastisch wandelweer.
Dat merkte je ook aan de roedel, het was een grote blije bende en heerlijk relaxt wandelen voor ondergetekende.
Totdat ik achterom keek en twee witte puntjes hoog over het duin zag bewegen… De opgewonden staartjes van Dirk en Jet! Na zonder enige respons longen uit mijn lijf te hebben geschreeuwd leek het me verstandig terug te lopen. Jet kwam ons gelukkig al tegemoet maar Dirk zat duidelijk in zijn jachtmodus. Ik slingerde iedereen aan een paal, sprong over het prikkeldraad en beklom het duin. Eenmaal boven zag ik nog net het opgewonden staartpuntje van Dirk in de verte achter een ree aangaan. Sprintend over de duintoppen probeerde ik dichterbij te komen maar dat bleek al gauw kansloos, Dirk en ree verdwenen ver weg in de duinen van Meijendel, richting Wassenaar. Er zat niets anders op dan eigenaar en instanties op de hoogte te brengen en de roedel – die nog braaf aan de paal stond te wachten – naar de bus terug te brengen.
Met de hele roedel aangelijnd liepen we richting strandgang, onderwijl appte ik de eigenaar. Ik had het appje nog niet verstuurd of collega De Uitlaatjuf belde mij of ik misschien een bruin/wit hondje mistte… Meneer was dus alweer het hele eind teruggerend en zat nu vlak bij de bunkers bij het zwarte pad achter de konijnen aan. Roepen had uiteraard nog steeds geen zin dus wij liepen door richting parkeerplaats. Dat werd gelukkig wel opgepikt door meneer want hij kwam eindelijk naar beneden, onze kant op. Heeel langzaam, dat dan weer wel. Uiteindelijk kwamen we – ruim een half uur te laat – weer met een complete roedel aan bij de bus. Daar hebben we nog even een paar honderd doornen verwijderd uit Dirks hoofd (en mijn schenen en knieën) en het hele avontuur weggespoeld met een paar bakken water.
U kunt vast raden wie er de volgende keer aan de lange lijn loopt…
