Voor de woensdagmiddagploeg stond er een uitstapje naar Monster op het programma.
Het dreigde – als altijd – een fantastische wandeling onder idyllische omstandigheden te worden. We doken eerst in de lagune, rolden door alle eendenpoep die Tess vergeten was op te eten en renden ons rot op de grote vlakte richting het strand waar we direct de zee in holden.
Na een tijdje lekker aan zee te hebben gespeeld vond grappenmaker Bram het tijd om te gaan spelen met twee honden die ver weg aan de horizon verschenen. Ik riep hem terug maar dat bleek aan dovemansoren gericht. Bram rende even om de honden heen, beet er een klierend in de achterpoten (dit is Brams specialiteit) en besloot toen verder te lopen. Ik riep hem nogmaals, Bram draaide zich even om, stak zijn middelvinger omhoog en liep verder. Ik probeerde hem nog even door met de roedel de andere kant uit te lopen op andere gedachten te brengen maar meneer verdween breed grijnzend over een zandheuvel uit zicht. Op zo’n moment treedt het wegloopprotocol in werking; alle belhamels snel aanlijnen en koers zetten richting laatste zichtlokatie maar Bram was al in geen velden of wegen meer te bekennen. Er kwamen twee meisjes het strand op, zij hadden hem gezien op het duinpad richting bus. Wij versnelden onze pas richting bus. Onderweg vernamen we dat hij al bij de bus liep. Hoopvol liepen we door maar eenmaal bij de bus was er geen Bram te bekennen.
Tijd voor vervolgstappen; eigenaar op de hoogte stellen, vermissing delen in lokale facebookgroepen, appgroepen etc, dierenambulance in zowel Monster als Den Haag (Bram woont in Scheveningen en zou op weg kunnen zijn naar huis) inlichten. Ondertussen werd er vanuit Den Haag al gezocht door talloze collega’s en vrijwilligers van het Zoekteam Vermiste Honden Haaglanden, vrienden van de eigenaren en eigenaar zelf. Ik werd afgelost door collega’s Suus en Miranda zodat ik de honden (die al een poosje braaf in de airconditioned bus lagen te wachten) naar huis kon brengen.
Halverwege word ik gebeld door de buurvrouw van Bram – die ik toevallig al 25 jaar ken – met de vraag of en hoe ze kan helpen. Tijdens dit gesprek ziet zij vanaf haar balkon de eigenaresse van Bram blij worden aan de telefoon, Bram is terecht! Bleek nog steeds in de buurt waar de bus geparkeerd stond verstopt te zitten (dit is overigens in 90% van de wegloopsituaties het geval) en kwam tevoorschijn op het moment dat zijn eigenaar was gearriveerd. Pfew!!!
Op deze plek wil ik graag nogmaals mijn onmetelijke dank uitspreken naar iedereen die heeft geholpen, SUPER!