De middagploeg ging aan de slag op het strand bij Kijkduin.
Ook hier had de noordenwind z’n visitekaartje achtergelaten in de vorm van groene stinksmurrie, de odeur kwam ons al tegemoet op de strandopgang. We zijn daarom ‘op safe’ langs de duinrand richting Monster gelopen, ver weg van het water en de smurrie. Ons buurlabje Kate was echter zo opgetogen dat ze na een lang quarantaineverlof weer voor het eerst mee mocht met de club dat ze helemaal vergat te luisteren en toch een sprintje richting drek trok. Voor straf moest ze daarna op de grote zandvlakte net zo lang buitelingen, koprollen en salto’s mortale (mét schroef!) maken tot ze weer schoon was.
De terugweg van Monster naar Kijkduin deden we in slow motion; oudjes Pacha en Tess vonden dat snel genoeg en met de inmiddels goed doorgebroken zon op onze bol was slenteren sowieso de beste optie.