Een kleine ochtendploeg™ mocht vanmorgen aan de slag op het strand.
Het was laag water en het strand was lekker breed. Terwijl ik vrolijk fluitend met ferme passen de wandeling richting Wassenaar in gang zette zag ik achter mij collega Suzanne met roedel plus jongste zoontje het strand opkomen. Terwijl ik zwaaide – en onderwijl niet goed oplette waar ik liep – stapte ik per ongeluk op een rimpel in de ruimte-tijd.
Het volgende moment sta ik in het halfduister midden op een zandbank – terwijl de hagelstenen dwars door mij heen vallen – het zoontje van Suzanne af te schermen maar zijn Suzanne en haar roedel – op twee honden na, waarvan er één nu ook nog eens wegloopt – nergens meer te bekennen. Ik knijp eens flink in mijn arm en sta plotseling totaal doorweekt voor de parkeerautomaat die weet te melden dat we anderhalf uur op het strand zijn geweest. Mirakels…
Er zijn overigens beelden van schaarse droge momenten: