Voor de ochtendploeg stond er vandaag een boswandeling op het programma.
Het werd een gezellige boel, we hebben leuk gespeeld, kwamen hier en daar een roedeltje tegen, liepen wel drie keer langs de waterpomp en toen was het bijna tijd om richting de bus te slenteren.
Snel nog even koppen tellen. Ik telde er één te weinig, volautomatisch riep ik direct “Jip!”. Er kwam geen Jip. Nog een paar keer geroepen en even gecheckt of hij niet met de twee samojeden was meegelopen die we zojuist tegenkwamen. Helaas, daar was hij ook niet.
Ik ging over in zoekmodus. Snel alle honden aangelijnd en terug naar de plek waar ik Jip voor het laatst zag. Onderweg kwamen we collega Karin tegen die net het bos inkwam met haar honden. Ik vroeg haar uit te kijken naar een weggelopen beagle ‘niet luisterend naar de naam Jip’. Ik had die woorden nog niet uitgesproken of Jip kwam uit de richting van het tennispark het bos ingerend. ‘Laat maar, hij is er al’ riep ik Karin na.
Ik riep Jip met een frolicje in mijn hand bij me om hem aan te lijnen. Hij greep het frolicje en rende zo hard hij kon weer het bos uit, de hoek om, uit zicht. Ik snelde met de aangelijnde roedel naar de bus (die ook aan die kant geparkeerd stond) en zag een paar mensen iets verderop met Jip bezig maar die liet zich niet door hen vangen. Binnen een paar seconden had ik alle honden aan boord en sprong achter het stuur om richting het tafereel te scheuren. Zodra ik uitstapte ging Jip er weer vandoor, de Ver-Huellweg over, langs het hek van het tennispark richting Hubertus viaduct.
Van de mensen die hem probeerden te vangen begreep ik dat hij al eerder bij hen had lopen vervelen en iets te eten had gepikt. Ahaaaa!! Onderwijl deed ik toch even een SOS uitgaan in de appgroep met collega’s en rende naar het parkeerdek van de parkeergarage van Madurodam om van bovenaf te kijken waar hij uithing. Geen Jip te zien. Ik rende er aan de andere kant weer af, het parkeerterrein voor touringcars op waar ik enkele buschauffeurs vroeg of ze een hond hadden gezien. Nu spreek ik best wel mijn talen maar de respons van de eerste vijf chauffeurs kwam in een voor mij buitenaardse taal. De zesde sprak frans en deze had inderdaad zojuist een beagle zien lopen, ‘là’ zei hij en wees richting viaduct…
Dat was slecht nieuws, niet bepaald het meest verkeersluwe punt van Den Haag. Net toen ik terug naar de bus wilde rennen om het viaduct op te rijden ging de telefoon. “hallo, met xxx van Madurodam, bent u misschien een hond kwijt?”
Meneer had geprobeerd zonder kaartje Madurodam binnen te sneaken maar was hierbij gelukkig in zijn kladden gegrepen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen!
Tot zover de wegloopavonturen van Jip, wordt NIET* vervolgd…
*Jip gaat de komende decennia even niet van de lijn
- Pffff
- De wandeling was verder reuze gezellig