Maandag 15 april

Het was een typische maandagmorgen; iedereen had het weekend nog in zijn oren zitten.

Dit manifesteerde zich vooral door als men geroepen werd juist keihard de andere kant uit te rennen om elders verboden zaken naar binnen te werken. Beagle Jip (wie anders…) wist dit naar eenzame hoogte te tillen door een wildkampeerder in de duinen te belagen en er met zijn ontbijt vandoor te gaan.

Omdat dit blijkbaar nog niet genoeg was bleef hij terug gaan voor meer terwijl meneer hem luid schreeuwend stond te bekogelen met alles wat er maar voorhanden was; schoenen, kledingstukken, etc. Normaal gesproken zou mijn bloed hiervan gaan koken maar ik gaf de man in dit geval groot gelijk en was bijna geneigd mijn eigen schoenen erachteraan te gooien.

Omdat mijn roepen niets uithaalde (heeft nog nooit iets uitgehaald in de casus Jip) moest ik eerst de rest van de roedel zien aan te lijnen – een niet nader te noemen husky weigerde dit uiteraard in alle toonaarden, het is maandagmorgen tenslotte – alvorens ik kon gaan ingrijpen. Met een loslopende roedel erop af stormen zou het probleem immers niet bepaald verkleinen… Nadat ik, met een aangelijnde roedel en nukkig loslopende husky strompelend een sprint trok kon ik de onverlaat in zijn nekvel grijpen en aanlijnen. Ik draaide me om naar de wildkampeerder om iets van een excuus te maken maar deze stond met een groot gevoel voor drama met zijn armen over elkaar de andere kant uit naar de lucht te kijken. Die staat de volgende keer waarschijnlijk netjes op een camping…