De ochtendwandeling werd rustig opgebouwd.
Eerst werd er op het gemak – geen haast, krantje erbij, u kent dat wel – een paar kuub poepzakken gevuld. Vervolgens stond er een serieuze snuffelronde op het programma. Iedere vierkante meter van het bos werd aandachtig bestudeerd.
Gaandeweg kwam er wat meer tempo in en voor we het wisten waren we zowaar aan het wandelen. Op de eerste open plek stopten we om even goed te spelen maar men schakelde al snel weer terug naar de snuffelmodus. Pas toen we bosvriendin Levi tegenkwamen werd er écht gerend en gespeeld, zij bleek precies de katalysator die we nodig hadden en de toon voor de het verdere verloop van de wandeling was gezet; er werden ongekende snelheden bereikt terwijl de demarrages elkaar in rap tempo opvolgden. Helemaal stuk strompelden we daarna via de duinwaterpomp naar de finish.