Een strandwandeling met een onverwachte wending

• allerbraafste braverikken geduldigd wachtend aan een paal…

Doordat men op de afdeling planning weer eens geen NEE had kunnen zeggen en veel te aardig was geweest tegen iedereen gingen we woensdagmiddag met een fikse doch uiterst gezellige kudde voor een strandwandeling naar het Zwarte Pad.

Op een gênant incidentje* met Buddy (de obese leen-labrador van de concurrentie die op vakantie is) na verliep de heenweg vlekkeloos en volgens het boekje, lekker spelen, door de branding rennen etc.

*Buddy had een trosje bananen in zijn oren en rende – ondanks mijn “Buddy nee niet doen kom hier kijk eens koekje nee Buddy nee gvd” tóch naar het hoopje kleding van een zwemmer toe om daar eens even flink overheen te urineren…

De terugweg verliep echter niet helemaal volgens het boekje… Onze laatste aanwinst Bruun schrok tijdens een frolic-momentje hevig omdat ik een beagle wegduwde die het frolicje dat ik haar aanbood probeerde te kapen en besloot ver weg te blijven van de roedel. Steeds verder weg, totdat ze onderaan de trap naar Meijendel (naast strandtent het Puntje) bleef liggen. Ik slingerde de hele roedel aangelijnd aan een paal op het strand om haar te halen maar zodra ze mij in het vizier kreeg verdween ze de trap op, Meijendel in. Ik erachteraan, een hardloopster had haar het pad af zien lopen, de volgende hardloper had haar rechtsaf zien gaan. Na een paar honderd meter zag ik haar in de verte op het fietspad staan, en zij mij. Even bleef ze staan maar zodra ik haar naam riep ging ze er snel weer vandoor. Er fietste een ouder echtpaar langs, ik vroeg de vrouw of zij een poging wilde wagen haar bij haar tuigje te pakken. Helaas nam meneer – goedbedoeld – de honneurs waar en en daar schrok Bruun zo van dat ze het natuurgebied achter de watertoren in rende. Ik bleef nog even ter plaatse om te kijken of ik haar nog ergens kon zien terwijl ik de dierenambulance op de hoogte bracht, de lokatie doorgaf aan de eigenaresse die al onderweg was en een zoekgroep aanmaakte met collega’s die zich bereid toonden om te komen helpen. Marian (De Uitlaajuf) was er al bijna en Jolanda (Doggies uitlaatservice) kwam onze kant uit met haar speurhond.

Ik moest onderhand echt terug naar het strand waar alle braverikken nog netjes aan een paal stonden te wachten. Onderweg naar de parkeerplaats kwam de eigenaresse van Bruun ons tegemoet. Zij liep even mee terug naar boven om wat geurmateriaal (een deken van Bruun) klaar te leggen voor Jolanda en haar speurneus. Op de strandgang kwamen we Marian al tegen. Marian nam de eigenaresse onder haar hoede zodat ik de middagploeg naar huis kon gaan brengen. Het plan was dat ik dan zsm op de fiets zou terugkomen om in Meijendel te gaan zoeken.

Halverwege de terugbrengronde een appje van Jolanda; ze had een hond achter strandtent Naturel de duinen in zien rennen. Toevallig liepen Marian en eigenaresse ter hoogte van Naturel in de duinen en binnen no-time vond er een fijne hereniging plaats!

• Herenigd!

Wat een opluchting voor iedereen, niet in de laatste plaats voor mij. En wat ongelooflijk super geweldig dat ik collega’s (eigenlijk dus gewoon concurrenten hè) heb die er direct zijn om te komen helpen, hartverwarmend, zo ontzettend fijn is dat. Langs deze weg nog even een dikke pluim voor Marian en Jolanda en ook voor Leontine (de eigenaresse) die een en ander broodnuchter opvatte en er direct was om te zoeken (en ‘s avonds met een fles ambachtelijk lievelingsbier ‘tegen de schrik’ voor mijn deur stond terwijl dat eigenlijk andersom zou hebben moeten gebeuren natuurlijk).

Eind goed al goed.